Cóż....bardzo długie zaręczyny, za długie....
Film Jeauneta to cudo jeśli chodzi o zdjęcia, po prostu można upajać się klimatem jaki stworzył.Zatem zgodzę się, że warto go obejrzeć.Jednak ja miałam niedosyt....i przeżyłam małe rozczarowanie.
Tatou- chyba ie dorosła do tej roli.Jak dla mnie mało przekonująca, nie potrafiła okazać uczuć kobiety walczącej o miłość, cierpiącej z powodu braku poparcia dla swoich działań mających na celu odnalezienie uznanego za zmarłego ukochanego.Wszystko rozumiem, że Mathilde była marzycielką, idealistką i nigdy nie miała wątpliwości, że narzeczony żyje, ale bez przesady! te słodkie minki Tatou i totalny brak choćby cienia beznadziei. W filmie brakowało emocji, a chyba to jest najważniejsze w melodramacie, gdzie nie ma wartkiej akcji, czy zaskakujących zwrotów.Mathilde zagrana przez Tatou nie wydawała się silną, doświadczoną kobietą, ale nieugiętym cyborgiem z , do znudzenia prezentowanym wiecznie rozmarzonym obliczem ( nie żebym była uprzedzona co do aktorki, ale bycie amelią chybo weszlo jej w krew).Wiara w cuda dodaje sił i jest piękna, ale moim skromnym zdaniem tu był jej aż przesyt.
A fakt, że w recenzjach rozpisują się, iż Mathilde jest "babką" Amelii, nie jest w konsekwencji plusem w tej historii.
Człowiek to...człowiek, ma upadki i wzloty, czas wielkich nadziei i momenty kompletnego zagubienia.Gdyby Tatou udało się pokazać na ekranie prawdziwe emocje, a nie tylko portret "oderwanej od rzeczywistości i wierzącej w magię" kobiety, film byłby arcydziełem. A tak, nieco się dłuży.
W konsekwencji film wydał mi się poplątaniem-okrutnej, realistycznej (acz pięknie zobrazowanej) wizji I wojny z historyjką o kobiecie, która nie uznaje innego zakończenia miłości-jak happy end- nawet w obliczu beznadziei wojny.