Ten film ogląda się bardzo dobrze. Ozon wyraźnie rozwija się i powoli traci swoje młodzieńcze upierzenie. Snuta opowieść jest pełna niewypowiedzianej fascynacji, niedopowiedzianych kłamstw, sugerowanych obietnic. Atmosfera aż iskrzy od napięcia i podniecenia. Jesteśmy świadkami swoistego tańca pomiędzy dwiema bohaterkami.
Rampling metodycznie tworzy postać pisarki budując ją z pojedynczych gestów, spojrzeń, półuśmieszków. Wydaje się prosta i skomplikowa z tymi swoimi neurotycznymi kompleksami. Jest postacią kobiety-artyski, która wydaje się być stworzona do polemiki z podobnymi postaciami Almodovara (chociażby "Kwiat mojego sekretu" czy "Czym sobie na to wszystko załużyłam") i Hanekego ("Pianistka"). Ozon tworzy jednak własną, unikalną wizję artystki, a Rampling wygrywa to wszystko koncertowo.
Sagnier jest wulgarna, wyuzdana, emanuje sekse, niemalże widać ulatniające się feromony. Za tym wszystkim kryje się jednak postać zupełnie inna, choć nie mniej fascynująca. Kolejne maski, kolejne przemiany niczym obieranie cebuli. Sagnier czuje się w tej roli niczym ryba w wodzie.
Ozon tworzy misterny kobierzec, który fascynuje i przyciąga uwagę. Nie ustrzegł się jednak błędów. Momentami jest zbyt prostacki, wręcz ordynarny. Brakuje mu finezji, delikatności. Staje się nadto dosadny co trąci fałszywą nutą i w paru miejscach staje się niemalże groteskowe. Jednak mimo to Ozon broni się dzielnie i popełnione błędy nie irytują, umykają gdzieś na bok. To świadczy o wielkim jego talencie. Należy mieć tylko nadzieję, że będzie go dalej rozwiją i porzuci pewne nawyki z wcześniejszych filmów.