Jestem całkowicie zaskoczony smętnym, surowym i zmanierowanym neo-noirem z nadętą zagadką. Nie spodziewałem się tego, absolutnie sobie tego nie życzyłem i nie przekonałem się do takiej zabawy kanwą w Batmanie! Nie chciałbym być też źle zrozumiany, bo nie chcę w żadnym wypadku powrotu do czasów kiedy Riddler miał zielony garniak w znaki zapytania, a Pingwin był rzeczywiście pingwinem. Akurat podtrzymanie realizmu Nolana jest całkowicie na plus. Jestem wręcz zdania, że Reeves w to poszedł na 120% i ślę za to mu oklaski. Do tego Batman jest człowiekiem w brudnych buciorach na sznurówki, na które 2-3 razy dali specjalnie zbliżenie, jak również na porysowaną maskę. To były... ciekawe (bo manipulujące odczuciami) szczegóły. Mam raczej na myśli to, że sztampowy dla subgatunku scenariusz niestety trochę leży, a nowatorskość to tylko umieszczenie nietypowego subgatunku w uniwersum Batmana. Nazwijcie mnie niepostępowym, ale nie do takiego otoczenia przyzwyczaiła mnie obserwacja wszystkich komiksowych filmów.


W dodatku ciężko jest to trochę oglądać, bo 90% filmu to noc na ciemnym filtrze, często w deszczu, albo w cieniu wielkomiejskich zaułków, czy męczącym oświetleniu jakichś pustostanów przerobionych na narkotykowe zagłębia z prostytucją w tle. To trochę dystansuje, przypominając czerstwe scenerie wnętrz z Blade'a, ale nie jest tego dużo, na szczęście. Z drugiej strony, gdzieniegdzie umieszczone punkciki żółto-pomarańczowego światła symbolizują niepewność, obłęd i niebezpieczeństwo unoszące się w powietrzu i taki to właśnie klimat narzuca postprodukcja również widzowi. Sam protagonista przypomina dzisiejszych - smutnych, cichych i chudych - nastolatków, co w sumie daje trochę do myślenia. I tu zaczynają się sprzeczne odczucia i moje skołowanie: "przecież to artystyczny szieeet" - rzec można.


Z biegiem trwania, na własne potrzeby (być może na pocieszenie) musiałem nawet obmyśleć neologizm: "citypunk". Odnoszę to do Batmana, jako nową pochodną całego tego neo-noir. Ma on zwracać baczniejszą uwagę na istotę miasta i jego bebechów w filmie. Pojęcie tego dziwnego stosunku bohaterow wobec Gotham jest niezwykle ważnym elementem dla osiągnięcia pełni wrażeń artystyczno-estetycznych, a to miasto jakby żyje, ale jednocześnie umiera. Tę śmierć przeżywasz wraz z Brucem. To też jest klawe 


W połączeniu, wszystko w tym filmie wprowadzi Cię w depresję (albo przypomni, że ją masz). Ale czy to coś złego? Moim zdaniem nie, skoro oglądasz horrory, by się bać, a melodramaty, by się rozmyślnie smucić. Tu masz po prostu bardziej skomplikowane emocje, a to jest już artyzm. 


Ścieżka muzyczna... wybitna; z "Something in the Way" Nirvany na czele, będącą idealnym blendem dwóch, zgoła różniących się od siebie utworów. Miałem go w samochodzie już od momentu, jak tylko pojawił się w necie. Przesłuchaj: https://www.youtube.com/watch?v=IHHQm4MeoV0 - nie prawda, że wywołuje dreszcze? Chyba, że masz głośniczki z AliExpress za 7 zibenów - to nie słuchaj. 


Niczego na nich nie słuchaj. Własnej matki na nich nie słuchaj.Aktorsko? Trudno powiedzieć, bo oprócz jednej, wściekłej baby, wszyscy szepczą i ledwo się tam ruszają, ale antagonista (Riddler) grany przez niepozornego i słabo docenionego Paula Dano to postać zagrana zaskakująco bezkonkurencyjnie. O niebo lepiej niż sam Batman przez tego piz**sia - Pattisona.Bardzo ogólnie rzecz ujmując, mam mieszane uczucia, ale w żaden logiczny sposób się nie łączą, bo motywy w tym filmie są, albo skrajnie słabe (scenariusz noir, zamulone postacie), albo skrajnie zajebiste (artyzm, estetyka, mrok). Rzadko kiedy jestem tak skołowany po seansie, stąd też pewnie tak długi komentarz. Przyznam też, że podczas pisania zmieniłem ocenę z 5-ki aż na 8-kę, właśnie dlatego, że film wyprowadził moje własne myśli w pole, o czym świadczy również cały ten chaos w wypowiedzi, tj. zauważyłem, że zniechęcam, aby zachęcić. Potem zmniejszyłem do 7-ki, aby zamanifestować osobisty apel o jakiś lekki szlif. Nigdy mi się taka dezorientacja w tej kwestii nie przytrafiła. Bankowo obejrzę kolejną część. Bo będzie.