Żeby stworzyć taki pomysł na prawdę nie trzeba być geniuszem. Było już miliony powieści o morderczych reality show. Prawdopodobnie punkt wyjściowy książki Koushun Takami powstał przy piwku. Dlatego nie oglądając nawet "Igrzysk śmierci" podejrzewam że twórcy owego filmu nawet nie wiedzieli o istnieniu "Battle Royale". Nie idea turnieju się tu liczy...
"BR" to arcydzieło z wielu innych powodów. Przede wszystkim zauroczyła mnie zlepka konwencji. Kino młodzieżowe i film o dojrzewaniu zostają połączone z krwawym thrillerem. I co najlepsze, wszystko tu do siebie pasuje. Film potrafi wywołać dzięki temu szereg sprzecznych emocji i nie widzę w tym żadnego absurdu. Takie zestawienie zagwarantowało wzruszenia większe niż w "Klubie winowajców". Klasowe pary zostają wystawione na próbę, przyjaciele dostają szansę dowiedzenia ile dla siebie znaczą, wrogowie mają okazję do zemsty. To niezwykłe jak w tak krótkim czasie twórca potrafił rozlokować tak różnorodną śmietankę i jeszcze nie zwalniając tempa przedstawić nam ich. Prawie żadna śmierć nie jest widzowi obojętna.
Takeshi Kitano jak wychowawca był strzałem w dziesiątkę. Nie wiedziałem nawet że posiadacz tej "poważnej" twarzy, może wybuchać tak często szczerym, lecz szaleńczym śmiechem. Jest co najmniej intrygujący. Reszta spisała się nie gorzej. Mimo wieku aktorzy spisali się.
Ogólnie nie ma sensu się rozpisywać. W "Battle Royale" jest wszystko. Czarny humor, dramaty, dylematy, akcja, niespodzianki... Kino najwyższej półki.