Jak miło, że są jeszcze w ostatnich latach filmy, których twórcy nie traktują widza jak idioty. Filmy bez infantylnych, przejaskrawionych środków wyrazu (typu charakterystyczne dla głupawych seriali długie, wymowne spojrzenia). Filmy nie do końca jednoznaczne. Filmy, które nie przymilają się widzowi ciętym montażem czy innymi fajerwerkami.
Filmy, których twórcy wierzą, że widz MYŚLI.

Jeśli czegoś takiego oczekujesz od kina, sztuki w ogóle, to nie wahaj się - to film dla ciebie.

A teraz nieco o fabule - nie oglądaleś/aś - nie czytaj :)

Nie jest to całościowa recenzja. Ot, kilka elementów, które przykuły moją uwagę.

Niełatwy, interesujący zabieg pokazujący głównego bohatera w trzech różnych rolach. Świetnie pokazane, jak zmieniamy się, w zależności od roli, w jakiej się znajdujemy.

Tło psychologiczne. Subtelnie pokazany proces zachodzący w sędzi, kochance sędziego granego przez Frycza. Jak dokonała projekcji własnego położenia na sytuację będącą przedmiotem sprawy. Zafiksowała się tak bardzo, że nie była w stanie spojrzeć na sprawę obiektywnie, bez własnego pryzmatu. Takie rzeczy nie tylko w sądach :) Takie właśnie są motywy naszych działań, często nieuświadomione.

Może trochę nazbyt udziwniające te senne marzenia, fantazje. Ale ileż z nich faktycznie nosimy w głowach. Może i bardziej realistyczne są te wstawki, niż się pozornie wydaje.

Nie, arcydzieło to nie jest, ale dobry, intrygujący film. Chciałoby się więcej tego typu filmów w polskich kinach.