Visconti przedstawiając historię Natalii i jej lokatora, podaje nam na tacy przykład miłości idealnej, czy może raczej bliskiej ideału. Oboje przyrzekli sobie wytrwać w miłości nie bacząc na przeciwności losu. To wzorzec, który powielany był w sztuce w różnych wariantach, od „Odysei”, przez „Romeo i Julię”, do współczesnych nam wersji bardziej lub mniej ambitnych „love story”.
Tutaj jednak wplątuje się nam ten nieszczęsny Mario, który też czuje i zakochuje się w naszej bohaterce, wprowadzając zamęt w uporządkowanej wizji wielkiej miłości. Można by rzec na całe szczęście.

Sama historia Natalii i jej lokatora osnuta jest tajemnicą i wydaje się być nierealna tak, jak nierealne wydaje się być miejsce, w którym rozgrywa się cała opowieść. Patrząc przez pryzmat twórczości Visconti’ego, bardzo ważnym elementem jego obrazów są właśnie miejsca opowiadanych historii. Stanowią nie tylko tło wydarzeń, ale są poniekąd bohaterami filmu. Cała sceneria stworzona została w atelier i to na pierwszy rzut oka widać. Czy można jednak uznać to za wadę? Raczej nie. Rozwiązanie, które wybrał reżyser być może nie sprawdziłoby się w obrazach tworzonych w duchu realizmu włoskiego, jednak temat, jak i wydźwięk symboliczny filmu, dają podstawę, a nawet wymagają pewnego wzbogacenia tła, by spotęgować wrażenie odrealnionej przestrzeni. Scenografia buduje relację między tym, co rzeczywiste a tym, co w filmie pozostaje umowne; jest swoistym pomostem, na którym spotykają się rzeczywistość i abstrakcja.

Owe spotkanie, czy raczej zderzenie, ma miejsce również na poziomie narracji. Visconti wprowadza w swoim filmie ciekawy zabieg. Mianowicie wplata w ten schemat „idealnej miłości” naszego bohatera i czyni to nie byle jak, i nie byle gdzie, tylko w kluczowych scenach filmu. Robi to bardzo subtelnie i rozważnie, przez co cała historia jest bardzo spójna. Zręcznie żongluje ujęciami i kwestiami wypowiadanymi przez dwójkę bohaterów, starając się rzucić nowe światło na całą tą historię (genialna wręcz scena pisania listu jest tego najlepszym przykładem). Tylko od nas zależy, pod jakim kontem owe światło ustawimy i jak go odczytamy, chociaż zakończenie wydaje się być jednoznaczne.