nie tylko giallo i ghost story, ale też libertyńskiej perwersji i romantyzmu w duchu Goethego. Bava poprzez miłość bohaterki do antagonisty, miłość, od której tak bardzo chciałaby się uwolnić, ponownie opowiada o naturze ludzkiej, która składając się wyłącznie z tego, co dobre, byłaby niepełna. Tym razem autor skupia się na tym niemal całkowicie, gatunek czyniąc częściej środkiem niż celem (częściej nie znaczy zawsze, stety i niestety, w zależności od części filmu).
'Bicz i ciało' okazuje się studium dwuwartościowości uczuć będącej owocem zakazanej miłości. Poprzez skontrastowanie namiętności z moralnością, poprzez ukazanie zła nie tylko odpychającego, ale też fascynującego, uzasadnia iście schizofreniczną ambiwalencję sądów i dążeń. Ten odważny portret zagubionego człowieka stale ilustrują piękne kompozycje muzyczne autorstwa Carlo Rustichelliego, które wraz z gotycką scenerią i stale zagęszczaną atmosferą, czynią film upiornym i poruszającym.
Niestety nie obyło się bez wpadek, typowych dla "kina gorszej kategorii". Szkoda tym bardziej, że owe błędy i niedociągnięcia miejscami bardzo szkodzą, a nie jest ich wcale dużo i wystarczyłoby obraz trochę przemontować, aby uczynić najprawdziwszym dziełem sztuki. Ale to i tak jeden z najlepszych dowodów na wielki talent włoskiego artysty.