Jakkolwiek dziwnie by to nie brzmiało, uważam, że istnieją filmy, których ocena podlega od aktualnego stanu ducha widza. Wrażliwość i umiejętność zrozumienia protagonisty potrafi niesamowicie wpłynąć na odbiór filmu. Tak miałem, na przykład z ubiegłorocznym ‘Her’, gdzie dla wielu moich znajomych wydawał się być przeciętnym filmem, ja uważałem to za świetne kino. Tak teraz jest z ‘Birdmanem’. Bo, kurczę, to nie jest głupi film, a Michael Keaton obnażył się przed widzem całkowicie.

Ja wiem, jak bardzo jest to osobisty film dla głównego aktora, nie oszukujmy się- mi osobiście, oprócz fenomenalnej końcówki lat ’80 i początku lat ’90 w postaci Batmana i Soku z żuka, Keaton kojarzy się ze słabiutkim Garbim superbryką, niestety. Ale tam, główny bohater filmu ma problemy sam z sobą, raz, że czuje się zapomniany i nie może się pogodzić z tym, że jego gwiazda na piedestale zgasła już dawno, dwa – nie czuje, że dał światu coś wielkiego, nie wyraził siebie. Ja podczas seansu zacząłem się również zastanawiać – ile ludzi ,podobnie jak bohater, czuje się jak kupa gówna czując, że nie dało światu wystarczająco, Czy ja cos dałem światu ?. Niemniej, mimo sporej dawki comic-reliefów, mi w ogóle nie było do śmiechu. Coś jak z Dniem Świra, w pewnym okresie dojrzewania emocjonalnego ten film okazuje się być kompletnie nieśmieszny.

Według mnie na wielką uwagę i szacunek zasługują dwie sceny w tym filmie. Pierwsza, ta mocna, to kiedy Emma Stone wykrzykuje prosto w twarz swojemu ojcu jak bardzo jest nikim. Druga scena – to kiedy na ekranie po raz pierwszy pojawia się alter-ego bohatera, obrazując i namawiając go do powrotu do roli superbohatera. Ten fragment, w moim mniemaniu, świetnie oddaje kondycje amerykańskiego kina.

Oczywiście, należą się wielkie brawa za aktorstwo, bo i Michael Keaton jak i Edward Norton naprawdę odwalili kawał dobrej roboty. Wspaniała, nowatorska (?) (na pewno rzadko spotykana) realizacja daje wiele uroku temu filmu. Michael Keaton murowanym faworytem do Oscara, pewnie Nortonowi, jak i w kategorii najlepszy film się nie poszczęści (nie po to robili Boyhood 12 lat, żeby nie dostał najważniejszej statuetki). A szkoda, bo Birdman był wspaniale zrealizowanym filmem, który po seansie dał mi do myślenia na dłużej, a to takie rzadkie w ostatnich miałkościach amerykańskiej kinematografii.