Blair Witch Projekt, horror stulecia...
Niedobrze mi się robi, gdy widzę recenzje osobników twierdzących, że film jest denny, nuda, że spali w kinie. Jeżeli film do kogoś nie dotarł, proponuję perełki typu "Teksańska masakra piłą mechaniczną". Myślę, że znajdą tam to, co "najważniejsze" w horrorze. Krew, flaki, wyprute jelita...
Ja osobiście wybierałem się na Blaira z mieszanymi uczuciami. W końcu nie pierwszy raz byłby to przesadzony hicior. Pierwszym, co powitało mnie w kinie, były egipskie ciemności i ten gryzący do szpiku kości chłód. Siadłem w fotelu, otworzyłem paluszki i zamarłem w oczekiwaniu. Doszłem do siebie dopiero dziesięć minut po spektaklu, kiedy jakaś kobieta zaczęła przepędzać mnie, twierdząc, że zaraz kolejny spektakl. W ręku miałem kurczowo ściśniętą paczkę sproszkowanych paluszków. Bo w tym filmie nie chodzi o jakieś piorunujące sceny. Chodzi o to, żeby wiedzieć, kiedy zamknąć oczy i wsłuchać się. I wtedy naprawdę zrozumiemy, o co chodzi. Zobaczymy, że ta chałaśliwa noc to nie 10-minutowe ujęcie a prawdziwa noc. A kiedy rano się obudzisz, nie możesz powiedzieć, że to tylko złudzenie...