Ufff.. W końcu obejrzałem film Uwe Bolla i mogę mieć własne zdanie na jego temat. Wybór padł właśnie na BloodRayne.
Podchodziłem do tego filmu z wielką ufnością. A może cała ta nagonka na niemieckiego reżysera to sztucznie rozdmuchany twór internetowy? - myślałem. Film zaczął się nawet znośnie. Zdjęcia i scenografia sprawiały wrażenie przyzwoitych, Kristanna Loken wydawała się (w moim odczuciu) w miarę nieźle pasować do roli Rayne (na pewno zachowała seksowność pierwowzoru), a motyw cyrkowy zdawał się obiecujący. Niestety po piętnastu minutach wszystko zaczyna się sypać. Po trzydziestu zaczyna wiać nudą, dalej film ożywiają nagie piersi Rayne ;), a potem, gdy już wszystko się rozsypuje, Boll wciąż ciągnie tę ruinę. Loken okazuje się sztywna jak drewniana lala, Madsen denerwuje swoim pijanym chodem, a koleś grający Sebastiana patosem wymalowanym na twarzy. Najgorszy jest Ben Kingsley(sic!) który przecież potrafił być genialny w innych filmach. Do słabego aktorstwa dochodzi pretensjonalny, do bólu konwencjonalny i nielogiczny scenariusz oraz koszmarna reżyseria.
Początek: słaby. Reszta: dno "plus metr mułu"
2/10.