Zgadzam się z każdą literka i każdą spacją Twojej wypowiedzi. Tylko ocenę trochę niższą wystawiłem.

Mi się bardzo podobał, choć osobiście Oscara bym mu nie dała. Może nie do końca go zrozumiałam? Dla mnie był to najsmutniejszy film jaki ostatnio widziałam, oglądałam go z przyjemnością.

Chodziło o Oscara dla Cate Blanchett, nie dla Blue Jasmine. Chociaż film sam w sobie nie jest zły ;D.

Świat to zdecydowanie docenił bo to nie tylko Oscar, Blanchett za tą kreację została przecież obsypana złotem.
Historia Jasmine przypomniała mi inną filmową postać z filmu, który niedawno widziałem a mianowicie Mavis Gary z Young Adult, w którą wcieliła się Charlize Theron, obie Panie mają wg mnie coś wspólnego. Obydwie w pewnym momencie swojego życia przekraczają jakąś granicę tracąc do pewnego stopnia kontakt z rzeczywistością. Można o tym mówić jako o przekroczeniu granicy albo o balansowaniu na niej z powodu nieumiejętności(w przypadku Jasmine) albo niechęci(w przypadku Mavis) do przystosowania. Jasmine próbowała uciec od przeszłości jednocześnie tkwiąc w niej po uszy, chciała dopasować się do nowych warunków Mavis natomiast kontestowała tą nową-starą rzeczywistość próbując zdyskredytować ją we własnych oczach.
Z drugiej jednak strony trudno mówić tu o chęci, obie postaci wszakże cierpiały na zaburzenia psychiczne jak manie, zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne. Z tego punktu widzenia ich postępowanie i decyzje, które podejmowały bardzo trudno jest jednoznacznie ocenić przez pryzmat tego społecznego filtra: odpowiedzialności, decydowania o przyszłości, rozwoju kariery, dbałości o rodzinę, służby, obowiązku.
Chciałbym w tym widzieć aspiracje reżysera do pokazania dramatu jednostki w walce ze sobą samą, zobligowanej do prowadzenia gry społecznej gdzie ofiara jest nieodzownym elementem i jest zawsze ponoszona kosztem jednostki, jej osobistych strat.

To co robiła Cate Blanchettze ze swoją twarzą w Blue Jasmine to jest mistrzostwo świata, ostatnia scena na ławce w parku - maestria.