Najpierw Szkoci grają na dudach jakąś swoją ludową melodię na dudach. To wzbudza zainteresowanie po niemieckiej stronie frontu, ale tu się jeszcze Niemcy nie przyłączają, bo nie znają.
W odpowiedzi w niemieckim okopie umundurowany tenor zaczyna śpiewać "Stille Nacht". Tym razem Brytyjczycy odpowiadają mu śpiewając 'Silent Night', bo "Cicha noc" chyba już wtedy była kolędą międzynarodową. Ośmielony takim przyjęciem śpiewak chwyta jedną z małych, ozdobnych choinek i idzie ją przekazać wrogom.
Chwilę później szkoccy chłopcy intonują muzyczną wersję 'O Come, All Ye Faithful'. Śpiewak wprawdzie nie umie po angielsku, ale zna oryginalne łacińskie słowa średniowiecznej kolędy, zatem zaczyna śpiewać "Adeste Fideles".

No a potem szkocki pastor-kapelan odprawia coś w rodzaju nabożeństwa po łacinie.
Tutaj dopiero można mieć wątpliwości co do realizmu sceny. Co prawda znajomość łaciny wśród ludzi choć trochę wykształconych była rzeczą dużo powszechniejszą niż dziś. Co prawda językiem liturgii katolickiej wtedy istotnie była łacina i nawet lud prosty na ogół wiedział, że na kapłańskie "Spiritus vobiscum" słusznym odzewem jest "Et cum spiritu tuo". Tylko że pośród żołnierzy niemieckich z pewnością jedynie część stanowili katolicy. Ponadto Francja, kraj o niewątpliwej katolickiej tradycji, była już wtedy oficjalnie zlaicyzowana. Nie mówiąc o tym, że narodowym kościołem Szkocji był i pewnie do dziś jest The Kirk o Scotland, czyli denominacja kalwińsko-hugenocka. Końcowe "Ite, missa est" to chyba nie było standardowe zakończenie nabożeństwa (broń Boże nie *mszy) przez wielebnego.