W filmie "Body/Ciało" reżyserka pochyla się nad tym co w naturze ludzkiej irracjonalne i co bodaj nigdy się nie ugnie pod dyktatem Rozumu. Szumowska nie mówi nam dlaczego tak jest, pokazuje jedynie proces godzenia się głównego bohatera filmu (kolejna świetna rola J. Gajosa) z tym, że racjonalizm w pewnych sprawach musi (przynajmniej tymczasowo) w nim skapitulować. Na szczęście nie jest to kapitulacja na całej linii, bo ostateczną naszą obroną zawsze będzie ten oczyszczający śmiech. Śmiech biorący się ze zrozumienia tej naszej irracjonalności i pogodzenia się z nią, bo to część naszego człowieczeństwa. Nawet jeśli to irracjonalne, że na nieprzesądnego człowieka działają jakoś terapeutycznie głupie rytuały i tak Rozum skazany jest na wygraną. Bo to w końcu on musi wytłumaczyć tej irracjonalnej cząstce w nas, że należy się pogodzić ze stratą, jak śmierć bliskiej osoby i żyć dalej. Bez zracjonalizowania sobie naszej straty skażemy się na samotność (której nam nie zrekompensuje nawet najbardziej inteligentny i największy pies), ale wpierw należy poddać się temu rytuałowi pogrzebowemu. Dopiero po nim będziemy gotowi wypróżnić szafy i ruszyć w dalszą drogę. Na tym chyba polega ludzka mądrość, która nie zawsze musi być racjonalna.
Szumowska pokazała też, że kobieta/dziewczyna ma prawo być nieatrakcyjną (wyrazy szacunku dla pani Ewy Dałkowskiej!). Zaskoczeniem była też dla mnie przemiana postaci Olgi granej przez Justynę Suwałę, kiedy ta irytująca, zaniedbana dziewczyna nagle pięknieje w ostatnim bodaj ujęciu filmu, kiedy twarz jej rozjaśnia uśmiech. Uśmiechajmy się więc i śmiejmy, póki to możliwe!
Przy ostatnim "Ehem" Mai Ostaszewskiej (a wypowiada się to z zamkniętymi ustami i z takim denerwującym wszechrozumieniem) byłem (gdzieś wewnętrznie) bliski gniewnego wybuchu.