Jest to jeden z najbardziej ?klasycznych? filmów dokumentalnych w dorobku Wernera Herzoga. Klasyczny z dwóch powodów ? formalnych i strukturalnych, oraz dlatego, że zaliczany jest do kanonu europejskich dokumentów. Ten dualizm ma przełożenie na inne aspekty tego arcydzieła: reżyser ukazuje bowiem życie Jean Bedel Bokassy- jednego z najokrutniejszych dyktatorów II połowy XX w. poprzez postać dziennikarza Michaela Goldsmitha. To właśnie ten ostatni ? trochę z osobistych powodów ( był więziony przez Bokassę) wyrusza w podróż po Europie i Afryce aby dotrzeć do miejsc i ludzi bezpośrednio związanych z Jean Bedelem.
Najważniejszy aspekt tego filmu to ukazanie nie tyle dwoistej natury człowieka, ale raczej faktu, że człowiek ma jedną naturę ? zwierzęcą. A ta krępowana jest przez cywilizacyjny gorset, uniemożliwiający całkowitą utratę kontroli i zapobiegający anarchii i zniszczeniu. Ale człowiek może poznać swoje prawdziwe JA dopiero w pewnych określonych warunkach, działających niczym katalizator. I składa się na nie m.in. sytuacja, jaka stworzył w swoim państwie Bokassa ? uważał się za trzynastego Apostoła i następcę Napoleona, człowieka stojącego ponad prawem ( na dzień matki wypuścił z więzień wszystkie kobiety; po krwawej rzezi zbuntowanych licealistów był prawdopodobnie jednym z tych, który ich zjadł).Za nic miał rozwój gospodarki ( zamówił tron i koronę o wartości równej budżetowi przeciętnego państwa afrykańskiego). Herzog zestawia te ?dzikie? obrazy z symbolami cywilizacji Europy Zachodniej ? Goldsmith prowadzi swe rozmowy przechadzając się wzdłuż Canale Grande (mijając Palazzo Ducale) w Wenecji, spacerując po dziedzińcu Luwru w Paryżu. Z kolei wizytę w wesołym miasteczku reżyser wykorzystuję, aby obnażyć konstrukcję filmową (w lustrach karuzeli widać odbicie ekipy realizacyjnej) ? odwołuję się przez to do stylistyki brechtowskiego teatru i do swego filmu fabularnego ?Zagadka Kaspara Hausera? (scena z cyrkiem) i ?Stroszka? (tańczące kurczaki). Chce jakby pokazać, iż dla dyktatora jego państwo było jedynie zabawką, placem zabaw, wyzwalającym pierwotne instynkty. Archiwalne materiały filmowe w ujęciu Herzoga nabierają egzystencjalnego wręcz wymiaru ? widać to w scenie, kiedy małemu czarnoskóremu księciu zakładane są z trudem na ręce śnieżnobiałe rękawiczki, a już najlepiej w scenie finałowej. Dziennikarz jest świadkiem przedziwnej sceny: małpa pali papierosa. Mimo typowo ludzkiego atrybutu, pozostaje zwierzęciem. Jest to ironiczny komentarz ukazujący kondycję ludzką: wszyscy jesteśmy zwierzętami- zdaje się mówić Herzog.