W Polsce produkcje filmowe o tematyce medycznej najczęściej przedstawiają lekarzy dbających bardziej o pacjenta niż o siebie, traktujących pacjenta podmiotowo i z szacunkiem, bojących się konsekwencji popełnionych błędów, odsuwanych od przypadków przez zbytnie zaangażowanie, mających szeroka wiedzę, działających wyłącznie moralnie i uczciwie, dochodzących do sukcesu własna praca. Takie obrazy ogląda się miło i przyjemnie. Ale czy tak samo sympatycznie jest kiedy trafiamy do szpitala? Czy to jest odwzorowanie prawdziwej służby zdrowia? Nikt nie żywi tak wielkich pretensji do twórców wyidealizowanych produkcji, jak do Patryka Vegi przedstawiającego drugi biegun tego samego tematu. Dlaczego? Oczywistym jest ze prawda leży po środku. Nie każdy chirurg obcina zła nogę, nie każdy ginekolog dokonuje aborcji. Niestety prawdziwej służbie zdrowia dalej do tej z innych polskich filmów i seriali niż do dramatu Vegi.

To prawda, scenariusz przedstawiał prawdziwe wydarzenia w mocno przerysowany sposób. Jednym ten zabieg przeszkodził w odbiorze filmu, wpłyną na ich postrzeganie służby zdrowia, zaburzył poczucie bezpieczeństwa, zszokował, obrzydził, obrazil, czy zaniżył samoocene. Mnie nie. Nie mam nic do zarzucenia Botoksowi pod względem produkcji. Znając twórczość Vegi, oglądając zajawkę Botoksu i czytając recenzje oraz opinie, wiedziałam czego się moge spodziewać w kinie i nie pomyliłam się. Polecam