Wenecję w tym roku zalało sporo filmów, które bedą z pewnością ważnymi pretendentami do Oscarowego wyścigu. Pośród tych wszystkich gorących tytułów do dzisiaj nie było jednak niczego, co podbiłoby w pełni moje serce. Jednak z rana okazało się, że „The Sisters Brothers” Jacquesa Audiarda to film kompletny. Francuz w końcu został wyeksportowany za wielką sadzawkę, i świetnie się odnalazł w hollywoodzkim rozmachu.

„Wszystkie szczęśliwe rodziny są do siebie podobne, każda nieszczęśliwa rodzina jest nieszczęśliwa na swój sposób” - bon mot Tołstoja świetnie opisuje tytułową rodzinę Sisters. Ich historia zostaje odkrywana stopniowo, bo przez wiele czasu Audiard stosuje zasłony dymne w postaci strzelanin i humorystycznych gagów. Okazują się one ostatecznie jedynie ozdobnikami wokół głównego motywu nieoczywistej braterskiej miłości. Joaquin Phoenix oraz John C. Reilly tworzą na ekranie świetny duet tytułowych braci - skojarzenia z buddy comedies są jak najbardziej na miejscu. Do tego tandemu dorzućmy jeszcze Riza Ahmeda i Jake’a Gylenhaala, by otrzymać praktyczny samograj.

Film czule opowiada o relacji Elia i Charliego Sisters, pomimo faktu, że robią oni w dosyć brutalnym fachu łowców głów. Choć akcja osadzona jest w czasach gorączki złota, to kontekst historyczny jest dla historii braci Sisters drugorzędny. W świetnej otwierającej sekwencji widzimy zabójcze rodzeństwo w akcji, gdy z hukiem wybijają licznych przeciwników podczas nocnego starcia pośrodku niczego. Działają na zlecenie człowieka o wiele mówiącym przydomku The Commodore (Rutger Hauer w jednym, ale jakże ujmującym cameo). Ich następnym zadaniem będzie znalezienie Hermanna Kermita Warma (Riz Ahmed), na którego tropie jest już John Morris (Jake Gylenhaal). Dzieło Audiarda skupia się więc na opowiadaniu równolegle historii obu duetów bohaterów. Choć chemia pomiędzy Morrisem i Warmem jest mniej przekonująca, to taka struktura narracyjna nadaje „The Sisters Brothers” jeszcze bardziej zawrotnej dynamiki.

Film oparty jest o książkę o tym samym tytule Patricka DeWitta, która świetnie została przekuta w zajmujący, pełen plot twistów scenariusz. Historia „The Sisters Brothers” jest przede wszystkim tak dobra, ponieważ płynnie przepływa pomiędzy bardzo skrajnymi emocjami, nie grając przy tym żadnej fałszywej nuty. W przeciągu kilku minut Audiard potrafi przejść z zupełnie elegijnego nastroju do komedii pełną gębą. Dzieje się to jednocześnie w ramach westernowego gatunku, który przeżywa w Wenecji niespodziewany renesans.

Trochę ciężko się o tym dziele rozwijać nie wchodząc w szczegóły fabuły. Jednak to, co w filmie Audiarda najbardziej mi zaimponowało było użycie przeszłości, jako koła zamachowego całej historii. Przeszłości, która przez zdecydowaną część filmu pozostaje enigmą. W dosyć abstrakcyjny sposób „The Sisters Brothers” kojarzyło mi się przez to z „Trzema Billboardami za Ebbing, Missouri” oraz „Manchester by the Sea”. W jednej ze scen bohaterowie docierają do Pacyfiku. „Czy kiedykolwiek dotarliśmy razem tak daleko?” pyta prostoduszny Charlie, na co Eli pyta go: „W rozmowie?”. Choć młodszemu bratu nie o to chodzi, to nie sposób nie zgodzić się z tym pytaniem. W trakcie swojej podróży bracia odkrywają bowiem o sobie rzeczy, które przez lata ich współpracy nigdy nie wyszły na wierzch. Tytuł filmu jest nie tylko żartem słownym, ale także komentarzem na temat głównych bohaterów. „The Sisters Brothers” to przede wszystkim film o męskiej samotności, która w erze okazji i gorączki niespecjalnie może być zaspokojona przez stałe żeńskie towarzystwo. Film stanowi więc w głównej mierze portret męskiej samotności, która zostaje klaustrofobicznie osaczona w realiach świata, w którym wszystko jest rzekomo na wyciągnięcie ręki.

Warto jeszcze wspomnieć, że film dzięki licznym zwrotom akcji gna do przodu z zawrotną prędkością, porywając ze sobą widza. Nie ma tutaj przestojów, dłużyzn czy zbędnych scen. Jak już jednak wspomniałem, Audiard znajduje jednocześnie miejsce w napakowanym akcją filmie na chwile refleksji. Festiwalowi w Wenecji jeszcze zostało sporo do końca, ale ja póki co znalazłem swojego faworyta w wyścigu po Złotego Lwa.

Po więcej tekstów z Wenecji zapraszam na www.kalejdoskop.wroclaw.pl i na nasz facebook: https://www.facebook.com/kalejdoskopwroclawpl/?tn-str=k*F