przez francuskiego reżysera, w Europie. Pierwsze przeczucie? To będzie na milę woniało brakiem autentyzmu. Ale remedium na brak autentyzmu wymyślono już dawno: zatrudnić amerykańskich aktorów.
OK, ale wtedy przychodzi kolejne skojarzenie: to będzie spaghetti western. Takie określenie w większości pachnie czymś słabym, acz chwalebne przykłady spaghetti westernów naprawdę wybitnych też były. No ale to nie tak: Jacques Audiard nie jest drugim Sergio Leone. Brak charakterystycznego rytmu, brak kultowej muzyki Ennio Morricone podkreślającej ten rytm.

Oglądając 'The Sisters Brothers' miałem wrażenie iż najbliższy on jest niektórym antywesternom kręconym w Ameryce w drugiej połowie lat 60. i w latach 70. Fotografowanie z ręki jest odejściem od tego, co znamy z westernów klasycznych. Bohaterowie też absolutnie różni od kryształowych szeryfów i prostolinijnych kowbojów. Kobiety całkowicie zmarginalizowane.
Fabuła też nieklasyczna a przewrotki scenariuszowe we wzajemnych relacjach bohaterów mocno pokręcone.
Podsumowanie? Można obejrzeć raz jeden, by zaspokoić ciekawość. Ale raczej nie korci widza by do tego obrazu powracać po raz wtóry, trzeci i czwarty. Raczej nie ma po co. Ten film to takie ciche przypomnienie, że western jako gatunek być może nie jest całkiem martwy, ale nie zajmuje już pozycji prominentnej.