Morderca z domu starców! Czy zdąży zabić, zanim dopadnie go zawał? Michael York gra w WIDMIE ŚMIERCI starzejącego się w błyskawicznym tempie pianistę. Chorobliwe zmiany zachodzą również w jego psychice, w związku z czym w regularnych odstępach czasu ogarnia go szał, podczas którego szlachtuje piękne kobiety. Dlaczego akurat je wybrał sobie na ofiary, skoro powtarza, że nienawidzi wszystkich, młodych i starych? Cóż, tradycje giallo były we Włoszech żywe jeszcze pod koniec lat 80tych. Deoadato nawiązuje do nich zwłaszcza w pierwszej, brutalniejszej części filmu. Później skupia się na ukazaniu lawinowo postępującej demencji bohatera. Co wypada całkiem przekonująco za sprawą Michaela Yorka, który podchodzi do swojej roli poważnie, nie pozwalając sobie na szarże i wygłupy (co zdarza się nawet dobrym aktorom występującym w horrorach).
Gatunkowa niejednoznaczność może wprawiać w zakłopotanie. Czy oglądamy bowiem krwawy horror o świrze, czy wstrząsający dramat o nieuleczalnej chorobie? Okazuje się, że jedno i drugie. Trudno się zdecydować, czy współczuć błyskawicznie niedołężniejącemu Yorkowi, czy też wręcz przeciwnie, cieszyć się z jego stanu. Jako psychopata jest bowiem wredny do niemożliwości! Znęca się zarówno nad swoimi kobiecymi ofiarami, jak i nad prowadzącym jego sprawę inspektorem. Bez przerwy dzwoni na policję, by chełpić się kolejnymi zbrodniami, rodzinie inspektora grozi śmiercią, itp. Nawet najbardziej empatyczny widz będzie miał problem z przejęciem się losem tak odrażającej postaci.
Michael York jest najjaśniejszą, ale nie jedyną gwiazdą filmu. Donald Pleasance jako napastowany przez bohatera inspektor powiela swoją rolę z cyklu HALLOWEEN. Ukochaną Yorka jest zaś nie kto inny jak Edwige Fenech, ikona niezliczonych giallo z poprzedniej dekady, mimo upływu lat wciąż zachwycająco piękna.
Kto wie, czy mimo swej niedoskonałości nie jest to najlepszy film z późniejszego okresu kariery Ruggero Deodato? Dlatego też zaznaczam, że tytuł postu odnosi się wyłącznie do głównego bohatera WIDMA ŚMIERCI.