Film bezapelacyjnie jest jednym z najlepszych dzieł Jarmusha. Kameralnie nakreślona historia powoli rozrasta się do rozmiarów szerszej opowieści o poszukiwaniu tożsamości, odkupienia swoich win, znalezienia miejsca w świecie i wielu innych aspektach życia. Choć jest to dzieło zataczające krąg dookoła jednego wątku, to jednak płaszczyzn jest tutaj sporo. Don to bogaty narcyz, hedonistyczny bohater, który listem od...(no właśnie, od kogo?) dostaje w końcu po tyłku i podkręcony przez przyjaciela zaczyna się "budzić". Weryfikacja przeszłości, początek poszukiwać syna, jest nieformalną i nieuświadomioną pokutą za grzechy i chęcią odkupienia win. O wszystkich płaszczyznach mógłbym pisać wiele, choć są one czasami ledwie wyczuwalne (Bill Murray po prostu rozniósł mnie tą rolą - wódki mu! :D ). Jednak Don nie byłby tym kim jest, gdyby nie to, że miał taką..hmm.. bogatą przeszłość...wyznawał chyba nieświadomie zasadę z przysłów piekielnych Blake'a "Droga nadmiaru wiedzie do pałacu mądrości", a gdy dostał list i zaczął swoją podróż w poszukiwaniu odkupienia, zrozumiał inne z jego przysłów: "Nigdy nie wiesz co to dość, jeżeli nie wiesz co więcej niż dość". Film dobry zarówno dla 50 latków jak i dla 20 latków - jako dobra lekcja życia i rada, żeby podczas jego trwania nie połamać zbyt wielu kwiatów.