Ten film mnie pozamiatał. Pośród tysięcy innych obejrzanych filmów, ten niepozorny, nagrany w dla mnie gliglińskim (cortazarolubcy będą pamietąć), a dla większości skandynawskim języku obraz jest obrazem ponowoczesnej udręki.

mamy piękne, zadbane żywopłoty, a nie mamy nic.
mamy lepiej niż sąsiad, a on nie ma nic. jest pustką.

niektórzy całe życie "kopią" i się nie dokopią, bo wcześniej zje ich rak. albo nic ich nie zje.
niektórzy kopią dla funu, ale i tak nic z tego nie mają.

Muzykę robił Erik Enocksson, bardzo fajny facet, umie oddać burą szmatę na niebie i ciulowy nastrój bohaterów.

Oglądałam ten film 6 razy. Za pierwszym nie kumałam, dlatego, jak ktoś mi powie, że nic nie kuma, to go zrozumiem. Zwoje musza swoje odrobić.

Nie ma darmowych obiadów - ktoś, kiedyś mądrze rzekł. Tak, jak nie ma bezkosztowej emigracji, zazdrości, niepełnosprawności, a nader wszystko tzw. "opiekuńczych społeczeństw". Jestem socjologiem, czasami wiem, co mówię.


Szwecja była dla nas rajem w latach 80, i do dziś jest.

Popatrzmy na nasze zamknięte osiedla z Panem Mieciem jako cieciem. Co budujemy?

Co mówił Arystoteles o człowieku? "Człowiek jako hylemorficzna jedność substancjalna" - mówiąc po polsku, materia+forma. Kładziesz Kowalskiego do Skandynawii- to on tnie żywopłot wg standardów, ale jednocześnie przez to, że jest bytem złożonym, jest nierozerwalnie połączony z naturą tak, że jakaś siła tkwi w nim, która karze mu "wykraczać" poza to, co materialne.
W takim środowisku nie zawsze się da, przekracza się tym samym granice, jest się odludkiem, dziwadłem. Jest się persona non grata.

Niektórzy poniżej piszą swoje refleksje nt. tego filmu, bardzo mnie to cieszy, ale większość z nich ślizga się po powierzchni życia.


Burrowing powinno być w szkołach.

A Pan Ralph Waldo Emerson powinien być dumny z siebie, że inspiruje po dziś dzień.