Film nakręcono w São Paulo (Brazylia).
Carandiru przeznaczone było na 3000 więźniów, a przebywało tam ponad 8000...
Film jest nakręcony na podstawie wspomnień lekarza Drauzio Vrelli.
Drauzio Vrelli spędził w więzieniu Carandiru 14 lat.
Więzienie Carandiru jest największym więzieniem na świecie.
W 1992 roku podczas zamieszek w więzieniu Carandiru zginęło około 111 więźniów.
Carandiru było więzieniem, w którym groźni przestępcy czekali na rozprawę.
Według wewnętrznego kodeksu w Carandiru nie można było używać toalety między godziną 19.00 a 7.00.
W Carandiru było zabronione zdejmowanie koszuli podczas posiłków.
Więźniowie nie mogli patrzeć na kobiety odwiedzające współwięźniów, ponieważ takie zachowanie groziło śmiercią.
Więzienie Carandiru zlikwidowano w 2002 roku.
Wszystkie zabudowania więzienne wysadzono w powietrze.
Na potrzeby filmu opróżniono jeden z więziennych bloków, gdzie miały być realizowane zdjęcia.
Ekipa filmowa korzystała z wejścia, którym wchodzili prawnicy.
Zgodę na realizacje filmu w murach Carandiru ekipa filmowa otrzymała dopiero po decyzji zburzenia więzienia.
W filmie wzięło udział 8000 statystów.
Role drugoplanowe w filmie otrzymało 120 aktorów.
Wszyscy aktorzy grający w filmie przeszli specjalne szkolenie w prawdziwym więzieniu.
Na ciałach aktorów i statystów wykonano ponad 700 sztucznych tatuaży.
W głównych rolach wystąpiło aż 26 aktorów.
W scenach tłumienia buntu wystąpiło ponad 1000 statystów, 6 psów i 6 koni.
Na potrzeby filmu powstało ok. 40 specjalnie zaaranżowanych planów filmowych.
Na planie filmowym znajdowało się około 250 różnych specjalistów.
W studiu filmowym w Vera Gruz w 12 tygodni zbudowano specjalną konstrukcje na potrzeby filmu.
Wiele ciężkiej broni i setek litrów sztucznej krwi użyto do nakręcenia scen więziennego buntu.
Film powstał przy użyciu 5 kamer i taśmy 35 mm.
Dźwięk do filmu montowano przez 4 miesiące.
Film zmontowano w 8 miesięcy.
W 2004 roku film był oficjalnym kandydatem Brazylii do Oscara w kategorii najlepszy film nieanglojęzyczny.