A mogło być tak dobrze... Styl wizualny jest bardzo ciekawy i zdecydowanie mocną stroną filmu nawet mimo typowo wideoklipowego montażu, rodem z MTV (nie ma ujęcia dłuższego od 15 sekund), co po ok. godzinie oglądania staje się trochę irytujące. Ogólna „rama” fabuły jest ciekawa, natomiast diabeł tkwi w szczegółach, i tu już nie wyszło najlepiej. Jest parę wewnętrznych niespójności. Antywojenny przekaz filmu powtarzany jest (dosłownie!) w kółko regularnie, co męczy inteligentnego widza okrutnie. Film ma patetyczny ton bez cienia humoru od pierwszej do ostatniej klatki. Niestety nie znajdziemy tu charakterystycznej dla gatunku komicznej przesady (ocierającej o autoparodię) ani śmiesznej lub zdystansowanej postaci. Uprzedzając odpowiedzi typu „taka jest manga/anime”, itp. chcę podkreślić, ze nie ma to nic wspólnego z konwencją mangi czy anime (które są sentymentalne z natury) ani kultury japońskiej. Uprzedzając odpowiedzi typu „nie zrozumiałeś” chcę podkreślić, że moim zdaniem zrozumiałem treść filmu i rzekome „skomplikowane” wątki, są rzeczywiście trudne do skompilowania, ale to ze względu na niedojrzałość scenariusza (sprawia wrażenie skeczu). Wcielając się w rolę człowieka orkiestry, Kiriya Kazuaki (zajmujący się reżyserią, scenariuszem, zdjęciami oraz montażem) okaleczył swój film, zwłaszcza w dziedzinach montażu oraz scenariusza – zdjęcia są jego specjalnością i to widać! Warto obejrzeć? Może warto, może nie, zależy od upodobań. Dla zagorzałych fanów takich tytułów jak Robotech, Tetsuo, czy Electric Dragon 80,000 V to pozycja obowiązkowa. Dla reszty to raczej audiowizualny kuriozum. Ciekawostka do obejrzenia z przymrużeniem oka oraz kciukiem na przycisku Fast Forward.