Gdybym miał kiedyś odpowiedzieć na pytanie: Ulubiony film, który robi muzyka? bez namysłu bym walnął - Sorcerer Friedkina. Niesamowity, mroczny, psychodeliczny, ciężki i ultra klimatyczny kawał filmowej muzy od niemieckiego tria. Muzyka dzięki której ten film się po prostu chłonie na jednym wdechu, poszczególne sceny nabierają dzięki niej wręcz onirycznego klimatu, tak gęstego że można go rąbać siekierą. Główny motyw jeży kłaki na skórze (szczególnie wejście wiadomo kogo na samym końcu, siła rażenia porównywalna z wbiegnięciem młodego McBain'a w kadr po masakrze jego rodzinki w opus magnum Leone, ciaaryyyy), a reszta idealnie buduje poszczególne sceny, no synteza kosmos i orzeszki.

Zaś co do reszty to stary dobry Friedkin, surowe zdjęcia, naturalne scenografie, brak cackania się z widzem, oszczędne do maximum dialogi, deszcz, syf, tony błota i potu, szarpiąca nerwy narracja (monsunowa scena na moście to absolutny majstersztyk budowania napięcia), bezbłędnie dobrana obsada (Scheider miecie), przezajebisty wygląd obu ciężarówek (obok Peterbilda z Duelu i Freightlinera z drugiego Termka najbardziej ikoniczne wielokołowce jakie kino widziało) oraz ogólne poważne podejście do całości. Do tego kapitalnie oddane studium permanentnego strachu w świecie, gdzie najmniejszy nawet błąd czy malutkie przeoczenie kończy się tylko w jeden, możliwy sposób - śmiercią. A to wszystko dzięki jednemu z najzacniejszych motywów filmowych: grupa wykolejeńców, wyrzutków, renegatów na jakimś zadupiu podejmuje się wręcz niewykonalnego zadania (bądź walczy z nieznanym przeciwnikiem), decyduje się zaryzykować własne przegrane życie, bo cóż innego im pozostało, poza bezustannym czekaniem na cholera wie co. Tak, Friedkin idealnie to wykorzystał, przemycił remake, który przebił oryginał pod każdym względem. Znakomite kino, po prostu.