Film przedstawia dwie identyczne podróże: osiemdziesięcioletniej Renaty z Toronto, dziewczyny z warszawskiego getta i jej rówieśnika Jurka z Izraela, który około tysiąc razy szczęśliwie przekraczał granice zamkniętej dzielnicy w której musiało żyć około pół miliona polskich Żydów. Oboje wówczas nic nie łączyło oprócz podobnych przeżyć.

Spotykają się na planie dokumentu, którego narracja nie ukrywa faktu, iż mamy do czynienia z filmową rekonstrukcją wspomnień. Kilkunastoletnia wówczas Renata była swoistą chodzącą biblioteką. Utrzymywała się z wypożyczania książek. Jurek sprowadzał do getta mięso, które zamieniał na papierosy by potem je spieniężyć. W ten sposób utrzymywał swoją rodzinę w Otwocku.

Akcja filmu toczy się w scenerii warszawskiego getta w miejscach, które od lat nic się nie zmieniły, ale także tam, gdzie moloch nowoczesnej metropolii bezpowrotnie zatarł ślady zamkniętej dzielnicy. Wszystko to, by uświadomić pokoleniom nie pamiętającym tych czasów, co działo się w miejscach, które codziennie mijamy biegnąc za swoimi codziennymi sprawami.

Do dziś niewiele zostało z warszawskiego getta, miejsca akcji filmu. Nie ma kładki nad ulicą Chłodną, nie ma drutu kolczastego i trzymetrowego muru, które strzegły dostępu do zamkniętej dzielnicy. Wojenna zawierucha zniszczyła większość śladów, resztę zatarła powojenna zabudowa Warszawy. Tylko w niektórych miejscach nowe domy stoją wyżej niż inne - na stertach gruzu gdzieniegdzie ostał się kawałek muru z czerwonej cegły, uliczny bruk z wpuszczonymi weń szynami tramwajowymi, zrujnowana kamienica. Mieszkańcy stolicy z reguły obojętnie przechodzą obok tych pamiątek. Ponad nielicznymi reliktami sprzed ponad półwiecza wznosi się nowe miasto, lśnią w słońcu szklane tafle wieżowców. Ona mieszka dziś w Toronto, on przybył z Izraela. Osiemdziesięciolatkowie - Renata i Jurek - doskonale pamiętają czasy getta. Nic ich wówczas nie łączyło, oprócz podobnych przeżyć. Spotykają się na planie dokumentu Sławomira Koehlera. Będzie to filmowa rekonstrukcja wspomnień tamtych dni. Po wrześniu 1939 r. Renata, wówczas nastolatka, wróciła do Warszawy, kiedy już miasto wpadło w ręce hitlerowców. Wybrała getto, bo chciała być z rodziną. Wraz z innymi wolno, acz systematycznie zagładzanymi na śmierć mieszkańcami dzielnicy z dnia na dzień walczyła o swoje życie. Utrzymywała się z wypożyczania książek. Jurek pochodzi z Otwocka. Wojna sprawiła, że chłopak musiał wcześniej dorosnąć. Jego zadaniem było utrzymać rodzinę. Codziennie wstawał o 4 rano i jechał do Warszawy, wioząc mięso. Klientami chłopca byli Żydzi z getta. W zamian dostawał papierosy i ubrania, które mógł sprzedać po aryjskiej stronie. Ale niełatwo było przedostać się przez mur i drut kolczasty. Granatowych policjantów, motorniczych i konduktorów przejeżdżającego przez getto tramwaju można było przekupić. Niemcy byli jednak bezlitośni i nie wahali się strzelać do dzieci szmuglujących do getta żywność. Kamera towarzyszy Renacie i Jurkowi, podąża za nimi krok w krok podczas ich sentymentalnej podróży po Warszawie. Ilustracją ich wspomnień są bogate materiały archiwalne, filmy nagrane przez Niemców w getcie.