Filmy Forstera zawsze powodują olbrzymie uczucie niedosytu. Oprócz „Przypadku Harolda Cricka” zawsze giną gdzieś w połowie drogi. Tak było z „Czekając na wyrok” (gdzie tak naprawdę dobry był tylko początek), „Marzycielem” (gdzie prócz magicznej otoczki, były zwyczajowe, mdłe banialuki), czy „Zostań” (scheda po „Drabinie Jakubowej” i kinie Lyncha, choć oglądało się to nadzwyczaj nieźle).

Jednak „Chłopiec z latawcem” zdaje się być najgorszym z nich wszystkich, choć teoretycznie sili się na bycie najlepszym. Cały obraz zabija sztampowa próba ukazania prawdziwej przyjaźni dwóch przyjaciół z dzieciństwa. Jeden był wobec drugiego lojalny, aż do przesady, drugi olał przyjaźń i to męczy go całe życie. I przez to powstał obraz o odkupieniu swoich win – tylko, że wszystko jest tak do bólu banalne, że aż zbiera się na histerię. Afganistan to był piękny kraj, bo puszczali latawce, a wredny najazd ze strony Rosjan (bo chcieli tylko gwałcić), czy Talibów (bo chcieli pieprzyć dzieci) zniszczył ten kraj. To między innymi kiepsko wykreowane uogólnienia zabijają ten obraz nawet jeśli ten pozostaje żywy pięknymi zdjęciami i znakomitą muzyką (nominacja do Oscara za muzykę była, ale gdzie nominacja za zdjęcia?), która oddaje egzotyczny klimat. I to jedno się Forsterowi udało. Bo cała kulminacja i ostatni dialog zamiast nadać piękna stacza wszystko w kierunku sentymentalnej szmiry rodem z Hollywoodu w stylu „Piękny umysł” (nie wiem czemu, ale banalna symbolika puszczania latawców w końcowej scenie kojarzy mi się z przekazywaniem piór w obrazie Howarda). A to raczej wada niż zaleta.

Jeden z większych zawodów jakie sprawiło mi kino ostatnimi czasy.

Plusy - ładnie wygląda...
Minusy - ...ale poza opakowniem nie ma nic...
Moja ocena - 5/10