Najnowszy film Marca Forstera, twórcy chociażby takich filmów jak „Czekając na wyrok” czy „Marzyciel” to niezwykle przejmujący dramat osadzony w realiach Bliskiego Wschodu. Forster po raz kolejny udowadnia nam, że nie ma dla niego trudnych tematów i jest w stanie zrobić film niemal o wszystkim.

Amir (Khalid Abdalla) to młody Afgańczyk żyjący obecnie w Stanach Zjednoczonych. Życie nareszcie zaczęło mu się układać, ożenił się z kobietą swojego życia (Atossa Leoni), wydał książkę, wszystko zdaje się układać wspaniale. Sielski spokój budzi jednak jedna rozmowa telefoniczna. Amir musi teraz wrócić do Afganistanu i stawić czoło swojej przeszłości. Jako dziecko Amir (Zekeria Ebrahimi) mieszkał wraz z ojcem (Homayoun Ershadi), który był niezwykle szanowanym i odważnym człowiekiem, nie bojącym się brać odpowiedzialności za to co robi i mówi. Najlepszym i w zasadzie jedynym przyjacielem młodego Amir był Hassan (Ahmad Khan Mahmidzadza) – syn służącego. Chłopcy byli praktycznie nierozłączni, wszystko co robili – robili razem. Pewnego razu Amir jest świadkiem jak na Hassana napada banda okolicznych opryszków, która bije go, a następnie gwałci. Chociaż Amir widział wszystko jak na dłoni nie zawiadamia o tym zdarzeniu absolutnie nikogo, nie przyznaje się też Hassanowi, że wie co zaszło. Kiedy zaczynają targać nim wyrzuty sumienia postanawia pozbyć ich knując sprytną intrygę w wyniku, której Hassan i jego ojciec zmuszeni są opuścić dom jego ojca. Kiedy do Afganistanu wkraczają komuniści Amir wraz z ojcem muszą emigrować do Stanów Zjednoczonych. Po odbytej rozmowie telefonicznej Amir zdaje sobie sprawę, że podróż do Afganistanu będzie odkupieniem jego win z dzieciństwa.

Realizacja filmu wręcz ociera się o ideał. Mamy tu wszystko czego potrzeba, żeby zbudować niezapomniany klimat filmu. Zdjęcia autorstwa Roberto Schaefera doskonale ukazują najpierw piękno spokojnego i cichego Afganistanu, a zaraz po tym mamy surowe obrazy kraju podczas rządów komunistów, a w późniejszym okresie Talibów. Muzyka też robi nie małe wrażenie. Połączenie takiej orientalnej muzyki Afgańskiej z takimi monumentalnymi brzmieniami wyszło nazwyczaj sprawnie. Autor, Alberto Iglesias został nawet nominowany do statuetki Oscara za to kapitalne dzieło.

Aktorzy, których mamy szansę podziwiać w filmie to albo debiutanci, albo aktorzy zupełnie nie znani przeciętnemu widzowi. Paradoksalnie fakt ten wychodzi filmowi tylko i wyłącznie na plus. Khalid Abdalla w sumie na dobrą sprawę dopiero zaczyna swoją aktorską przygodę, ale już zdradza spore umiejętności, bo w roli Amira wypadł świetnie. Młodzi aktorzy Zekeria Ebrahimi i Ahmad Khan Mahmidzadza to absolutni debiutanci, „Chłopiec z latawcem” to ich pierwszy film i mam nadzieję, że nie ostatni bo naprawdę doskonale, wielu klasowych aktorów mogłoby im pozazdrościć naturalności jaka wręcz od granych przez nich postaci biła. Jednak najlepszą kreacją aktorską moim zdaniem jest rola Homayouna Ershadiego, rola ta wręcz olśniewa i zachwyca, szkoda, że obyło się bez jakichkolwiek nagród. Atossa Leoni w roli żony Amira, pomijając fakt, że przyjemnie się na nią patrzy to również nie odstaje umiejętnościami od wyżej wymienionych aktorów i tworzy jak najbardziej przekonującą kreację.

„Chłopiec z latawcem” to znakomity film, jakich w dalszym ciągu mało w naszych kinach. Dzieło Marca Forstera to obraz niezwykle poruszający, a zarazem pouczający, biorąc pod uwagę całą atrakcyjną otoczkę i kapitalną grę aktorską to film jako całość można polecić absolutnie każdemu kto umiłował sobie kino i niebanalne historie. Polecam!