Zgadzam się absolutnie. Pierwsza myśl, jaka przyszła mi do głowy to, jak z pięknie opowiedzianej i przejmującej historii zrobić można taką sobie historyjkę. Do końca obejrzałam jedynie z ciekawości.
Pewnie, gdybym najpierw zobaczyła film, po książkę nie sięgnęłabym w ogóle, a sam obraz zapomniałabym już po kilku dniach.
Na szczęście książka była pierwsza i zostanie ze mną na bardzo długo. A co zapamiętam z filmu? Kilka widoków z Kabulu, zwłaszcza tego sprzed wojny. Chyba nic poza tym...

Pełna zgoda. Książka aż buzuje od emocji. Żona płakała kilkukrotnie a i ja byłem momentami wstrząśnięty. Do tego każde wydarzenie mną sens i powraca do bohatera w przyszłości. Film zupełnie tego nie oddaje. Wygląda trochę jakby poszczególne sceny nie do końca się że sobą wiązały. Motyw powrotu Amira do Kabulu został zupełnie spłycony. A historia Sohraba będąca kulminacją książki została tak uproszczona że mogłoby jej nie być.
Zdjęcia Kabulu i afgańskich krajobrazów ratują film.