Wcześniej obejrzałem Śmierć Człowieka Pracy, więc wiedziałem czego mogę się spodziewać po Glawoggerze. Chwała Dziwkom jest filmem mniej monumentalnym, bez ujęć zawierających krajobraz i otoczenie, ale przez to bardziej.. hm, przytulnym? Na pewno ciekawszym, bo śmierć człowieka pracy mnie usypia.
Przykro widzieć komentarze pełne bezsensownej niechęci do filmu. Najwyraźniej jesteście ludźmi, którzy podeszli do filmu z niechęcią, i nienawidziliście tego dokumentu do samego końca. Podejrzewam, że uważacie też, że prostytucja powinna być zakazana, a dziwki trzeba wyzwolić i ożenić. Boli was chyba to, że Chwała Dziwkom pokazuje prostytucję od dobrej strony. Jako źródło utrzymania. Większość z tych kobiet była całkiem szczęśliwa ze swojej pracy. Nie są bogate, ale mają dobre źródło utrzymania. Większości z nich praca sprawia przyjemność.

Glawogger pokazuje też, że dziwki są silnymi kobietami, które nie pozwalają sobą rządzić, a nawet - dominują nad klientami. I że większość klientów dobrze je traktuje.
W części tajlandzkiej mamy przykład świetnie prosperującego biznesu, w którym wszystko jest zorganizowane według jasnych standardów, a dziewczyny mogą liczyć nawet na wsparcie duchowe burdelmamy. Klienci mają żony, ale prostytutki lepiej uprawiają seks, więc mężczyźni przychodzą po profesjonalną przyjemność.
Dziewczyny które tam pracują robią to, ponieważ to jest niezła praca, nikt ich do tego nie zmusza.

Bangladesz jest przykładem na to, że jakość życia dziwki zależy od burdelmamy. Można by też powiedzieć, że jaki kraj, takie burdele. A Bangladesz jest patologicznie biednym, wręcz nędzarskim krajem. Mnie zadziwiła struktura wiekowa klientów - czyli głównie młodzi mężczyźni. Niewiele wiem o tym kraju, ale najwyraźniej burdele muszą tam pełnić funkcje nie tylko zaspokajania libido, ale także funkcje społeczne. Bo najwyraźniej klienci tworzyli więzi emocjonalne z dziwkami.

Meksyk jest z tych trzech krajów najbliższy naszej kulturze i ta część filmu chyba najlepiej pokazywała codzienną pracę prostytutki. W zasadzie, to pokazała wszystko, kiedy kamera najzwyczajniej pokazała seks (ciekawe jakim cudem klient się na to zgodził). Poznaliśmy wszystkie tajniki pracy tych kobiet, sztuczki i wady. I cóż, takie jest życie, chyba nie ma co się na to oburzać.
Oczywiście problem starzenia się bardzo mocno dotyka prostytutki, i to chyba było najbardziej widoczne w Meksyku. Nie wiem co może robić starzejąca się prostytutka, bez opieki socjalnej. To chyba problem wszystkich tych kobiet.


Według mnie ten film jest ważnym głosem w dyskusji o legalizacji prostytucji. Reżyser ma w tym jasny głos i to widać choćby po tytule. W poprzednim filmie było słowo 'śmierć'. A tu mamy 'chwałę'.