...będą mogli się z zeń dowiedzieć, że:
a) nie ma „dwóch identycznych chmur”,
b) wszystkie mężatki są zdradzane,
c) niektórzy za późno rozumieją, że niewłaściwie ulokowali uczucia,
d) romantyczna miłość (kwiaty, listy, itp.) do domena fajtłapowatych mężczyzn (doktorek-nauczyciel nawet na studiach sobie nie pobzykał, jak chyba zresztą w całym swoim życiu),
e) zakonnice też się podniecają na widok przystojnych młodzieńców,
f) bardzo trudno przeczytać „Boską komedię” – wielu się przymierzało bądź przymierza, lecz tylko nieliczni sprostali arcydziełu Dantego (tak to jest z kulturą wysoką, elitarną, heh).

Jeżeli są w nim jakieś inne – oprócz wyżej wymienionych – mądrości, z ubolewaniem stwierdzam, że to przeoczyłem. Nie było trudno, bo to „dzieło” o niczym, a już na pewno nie o tych, którzy kochają, jak sugeruje tytuł. Tak naprawdę w żadnym momencie nie odniosłem wrażenia, że którykolwiek z bohaterów kogokolwiek kocha. Nawet Waleria wyznaje pod koniec, że w jej życiu będzie wielu innych mężczyzn, więc stratę kochanka przeboleje, a nawet o nim zapomni…

Do tego nieporadność warsztatowa reżyserki. Otóż dzieło to opiera się na złożeniu, iż wiedzę o tym, co wydarzyło się przed ponad trzydziestu laty, zawdzięczamy podstarzałemu nauczycielowi, a byłemu lekarzowi, Jovenowi, który opowiada wszystko Martinowi: „Chce pan usłyszeć historię, prawda?”. Przeszłość ukazana powinna zatem zostać wyłącznie w jego prywatnych retrospekcjach. Tymczasem mimo że dochodzi do zerwania sytuacji komunikacyjnej – odbiorca udaje się na barabara, a nadawca w międzyczasie zasypia – opowieść toczy się… dalej! Co więcej, przedstawiane są zdarzenia, których Joven nie mógł być ani świadkiem, bo przebywał w tym czasie na uniwersytecie, nikt mu też ich tak dokładnie zrelacjonować nie był w stanie. Tym podobnych wpadek jest więcej. Weźmy dla przykładu postać Armancii - jeżeli przechwyciła wszystkie listy Jovena, targała je, zjadała itp., to skąd one nagle znajdują się w kufrze Matyldy? To dość wredne dziecko, wątpię, czy ulitowałaby się nad siostrą, z którą rywalizuje. Mniejsza o to...

Za bezzasadne uważam również zachwyty nad Moniką Bellucci. Wszystkie sceny z jej udziałem ani nie wymagają jakiegoś szczególnego aktorstwa, a nadto można by je nakręcić zaledwie w ciągu jednego dnia, bez poważniejszych korekt. To że trochę powymachiwała szpadą, porobiła srogie miny, poudawała roznamiętnioną i w jednym momencie mocniej nam dekolt odsłoniła, nie upoważnia do pochwał pod jej adresem. Nędza, i tyle.

Do tego film dość nieskładny – historia brata nauczyciela nijak się ma do całości, ot taki ozdobnik. Poza tym to kolejny ciekawy przypadek: widząc porzuconą w lesie martwą kobietę, nie zawiadamia policji, nie stara się nawet jej pochować, a postanawia sobie w łeb strzelić, bo nijak jej nie mógł pomóc, jak twierdzi.

Gdyby wyraźniej zaakcentowano to, iż te wszystkie postawy bohaterów, tak przerysowane, to relikt postromantyzmu, patologie na miarę pani Bovary, „choroba wieku”, film uznałbym. Ale tu mamy rzekomo melodramat, którego scenariusz został oparty na powieści Stendhala „O miłości” (niestety, nie znam, acz zachęcony też nie zostałem). A jeżeli tak do tego podchodzimy, to porażka na całej linii. Od razu zaznaczam, że nie jestem uprzedzony do melodramatów, „Casablanca” to jeden z moich najulubieńszych filmów, a i „Przeminęło z wiatrem” wysoko cenię. Jednak jako melodramat produkcja Isabel Coixet się nie sprawdza.

„A Los Que Aman” ratują tylko i wyłącznie zdjęcia, satysfakcjonujące zmysłowością. Acz i tu dopatrywałbym się manieryzmu – jakby autorka celowo chciała nam przedstawić piękne, aż nazbyt piękne, a przez to za bardzo poetyckie, „pokolorowane” krajobrazy.