Chodzę po górach. Kocham Tatry. Cały film oglądałam z żołądkiem zawiązanym w supeł. Obraz bardzo oszczędny, niemal techniczny, reportażowy. Piękna, dobrze oddająca klimat filmu muzyka. Niesamowite widoki gór - strasznych, czarnych, groźnych, śnieżnych i pięknych. Niewyobrażalna tragedia rodzin tych dzieci (jedni rodzice stracili dwóch synów) i próba pogodzenia się z tym, z czym nie można się pogodzić. Dwie niewiarygodnie mocne, wstrząsające sceny: scena, gdy TOPR-owcy wrócili z poszukiwań i powiedzieli rodzicom, że to koniec akcji ratowniczej i druga, gdy wyłowili z Czarnego Stawu jednego z chłopców. Są jeszcze inne - scena w szpitalu, gdy nie wiadomo czyj tam syn leży (więc przeżył), sceny z procesu sądowego.
Góry są piękne i groźne. Myślę o tym zawsze, gdy w nie idę. Szanuję je, kocham wolność, którą dają. Znam swoje ograniczenia i wiem, jakie mam uczucia, gdy tam jestem. Byłam na Wiktorówkach na symbolicznym cmentarzu ofiar gór. Jednak do tej pory chodząc szlakami w Tatrach nie myślałam o tym, ilu ludzi tam zginęło. I ilu ludzi spoczywa w tatrzańskich Stawach. Zabić się można nie tylko na Rysach, Świnicy czy Zawracie. Pamiętam, jak w 2015 r. zimą zginął człowiek, który schodził z... Gubałówki. I jak wiele wypadkow zdarza się na „prostym” Giewoncie.
Film jest bardzo dobry. Mocna 8*. To, że rodzice poszli śladem swoich dzieci, że próbując zrozumieć ich pasję weszli na Rysy - takiego scenariusza nie wymyślił żaden reżyser. Napisało go życie.