Szlachetny reprezentant horroru ekologiczno-intelektualnego. Dwóch nadgorliwych miłośników natury włamuje się do bliżej nieokreślonego tajnego laboratorium, skąd kradną pancerną klatkę o wymiarach 3m x 3m x 3m z charczącym stworem w środku; oczywiście celem wypuszczenia go na łono natury. Jak można oczekiwać - nie skończy się to dla nich przyjemnie. Już ta pierwsza scena zdradza nieograniczony logicznymi szablonami intelekt reżysera. Raz - nie ulega on stereotypom, powierzając role ekologów-aktywistów dwóm chłopiskom o fizjonomiach nieskażonych głębszą myślą; dwa - sugeruje element nadprzyrodzony, nie ukazując w jaki sposób olbrzymia klatka zostaje przez nich przeniesiona do furgonetki; trzy - umiejętnie buduje napięcie, zapełniając całą sekwencję pozornie tylko trywialnymi dialogami. Z podobną konstrukcją mamy do czynienia także później, gdy bohaterami staje się grupka skonfliktowanych filmowców-amatorów, co w sposób oczywisty symbolizować ma zanik więzi międzyludzkich. Wypuszczona bestia jest tu więc swego rodzaju nemezis, brutalną projekcją zmęczonych własną biernością umysłów, która za ów wielkie zaniedbanie wymierzać będzie krwawą sprawiedliwość. Nieprzypadkowo chyba też tytułowa bestia jest przerośniętym diabłem tasmańskim, co stanowić może jawne odniesienie do jednego z bohaterów kreskówki Looney Tunes. Bo czyż nie telewizja zaczyna wczesną konsumpcję wrażliwych umysłów, które łakną wszystkiego co kolorowe i ruchome?

Z takim założeniem Roy Knyrim konstruuje miażdżący nerwy horror, w którym najgorsza jest niepewność. Stwór ma bowiem w zwyczaju wyskakiwać zza malutkiego krzaczka na niczego niespodziewających się przechodniów, których na opustoszałym pocmentarno-pokopalniano-górsko-leśnym terytorium znajdzie prawie dwa tuziny; w tym idącą jego tropem panią naukowiec, która na wyprawę w dzicz zmyślnie przywdziewa buty na obcasie i szary żakiecik podkreślający niemały i absolutnie nieruchomy biust. Sam potwór, gdy już udaje mu się zostać w kadrze na dłużej niż ułamki sekund, przeraża. Jest duży, czarny i włochaty, śmiało wychodząc na przeciw, wydawałoby się wyeksploatowanej przed czterema dekadami, perspektywie. U Knyrima nie groza jest jednak najważniejsza, a melodrama. Wątek miłosny pomiędzy dwójką głównych bohaterów zostaje poprowadzony z wyczuciem (czyt. nic nie wskazuje, że bohaterowie mają się ku sobie), by zakończyć się cudownie spontanicznym pocałunkiem na moście wiszącym 1,5m nad ziemią. Czy miłość przetrwa zderzenie z żądzą intelektualnej dysputy? O tym trzeba się już przekonać na własne oczy.