Film niezwykle wzruszający i prawdziwy. To jeden z tych, który pomimo faktu, że wywołuje niesamowity smutek, sprawia, że nie jest się w stanie zapłakać (przynajmniej w moim przypadku).
Rola DiCaprio świetna. Co tu mówić- udało mu się. Te jego gesty, ten szaleńczy śmiech, miny. Nic więcej nie było potrzeba.
Ale oprócz tego na ogromną uwagę zasługuje Johnny Depp (z resztą tak, jak zawsze).
Naprawdę nie jestem w stanie zrozumieć, jak jego grę można nazwać nudną czy też nijaką. Przecież ta postać w pewnym sensie miała odczucia te wyrażać. Kiedy patrzyło się na jego twarz, można było poczuć tę depresję,beznadzieję, poczucie braku własnej wartości. Zupełnie bez słów dostrzec da się cierpienie w oczach, zupełnie inne niż np. w "Edwardzie Nożycorękim". Czułam się totalnie, jakbym była w jego skórze. Ten wstyd po uderzeniu brata, a za razem miłość do niego. Albo też furia. Nie wyobrażam sobie, jak lepiej można by to zagrać. Przez cały film tylko błagałam: "Proszę, tylko się nie zabijaj", choć może to wydawać się śmieszne. :)
No i jeszcze te ciągłe krzyki: "Gilbert, Gilbert, Gilbert, Gilbert!". To całkowicie przytłaczało.

Spodobała mi się też wspomniana autentyczność. Prawdziwy obraz tej specyficznej rodziny.

Brak słów. R-E-W-E-L-A-C-J-A!