Mając raka, albo guza mózgu rzeczywiście można skakać ze szczęścia i być wiecznie uśmiechniętym...

Musisz zwrócić uwagę - no właśnie, że aktorka ZAGRAŁA swą rolę, więc musiała się tak zachowywać, bowiem nakazywał tak scenariusz.. Co do reszty, to się zgadzam.

myśle, że nie do końca ale załóżmy, że tak było

Już nie chodzi nawet o ten jej permanentny marazm, bo to jak najbardziej można zrozumieć. Była chora i sama do końca nie wierzyła, że wyzdrowieje - w takiej sytuacji trudno się śmiać i skakać na jednej nodze. Panicznie bała się, że straci świadomość i "zostanie kaleką jak Małgośka" - jak sama to powiedziała. Miałam jednak wrażenie, że główna bohaterka za bardzo manipulowała emocjonalnie otoczeniem, a przede wszystkim Andrzejem. Momentami postępowała bardzo egoistycznie, a jej próba samobójcza wyglądała jak desperacka chęć zwrócenia na siebie uwagi.
Co do aktorki to rzeczywiście była trochę bezbarwna (choć może tego wymagał scenariusz).

zgadzam sie co do manipulacji emocjonalnej. Aktorka naprawde bez wyrazu, jakos nie przypadła mi do gustu.
Film natomiast bardzo ciekawy i poruszający, Andrzej - cudowny chłopak! Ale patrząc na niego cały czas miałam przed oczami Zośkę, którego zagrał w Akcji pod Arsenałem. ;) nawet podobne są troche te dwie postai do siebie ;) jesli chdzi o empatię i sposób radzenia sobie w trudnych chwilach. Duży plus!

ja miałam podobne odczucia. Trudno było zrozumieć dlaczego Andrzej w ogóle się w niej zakochał. Ani ładna, ani miła, ani nic. I cały film traktowała go jak śmiecia. Troche niewiarygodny był grunt tego uczucia.