Aż przykro mi kiedy tak dobre pomysły są tak zaprzepaszczane.
Reżyser nie skupił się na żadnym problemie dogłębnie.
Poruszonyjch jest kilka tematów, a żaden nie omówiony dobrze.
Owszem próby były (np. nocna rozmowa dziewczyn), ale dlaczego nie zostały rozwinięte?
To widać odrazu. Zamiast zagłębić się w nie, reżyser wolał pokazać to że w jego filmie gra Britney i dał jej pośpiewać. Ona potraktowała to koncertowo, w żadnej ze scen nie oddając tła sytuacji (np. scena z pokazaniem melodii do wiersza), tylko swoje zamiłowanie do sceny.
Z filmu o problemach, wielkich, które należy poruszać, zrobiła się reklamówka panny Spears.
A przecierz można było rozwinąć akcje pobocznie i skupić się na problemach (np. przedstawiając drogę do LA, zawsze w skrócony sposób, a rozwinąć temat rozmów nocnych).
W efekcie mamy same pomieszane wątki (np. dziewczyny najpierw się nie lubią, a tej samej nocy się śmieją, nagle decydują się na pojednanie, by po chwili mówić, że się nie lubią..). W filmie nie ma żadnej dramaturgi.
Oglądając go, sam sobie muszę narzucić temat problematyki, bo poprostu inaczej ona nie przychodzi.
Mógł być z tego rewelacyjny kasowy i kinowy hit, a powstał kolejny amerykański "shit".
Da się obejrzeć ale jako taki filmik do kotleta.
Nawet zakończenie można było lepiej zrobić, i nie chodzi mi tu o konkurs. Bo w zasadzie chwila szczerości z ojcem to najjaśniejszy punkt tej produkcji. Aykroyd gra jak zwykle dobrze, i w sposób dojrzały okazuje że tatuś jednak zrozumiał swoje błędy z przeszłości. Chodzi mi natomiast o zakopanie pudła.
Czy nie można by akcji przenieść o 50 lat, kiedy staruszka Brit, siedzi na plaży i trzyma przy piersi pamiętnik, płacząc? Melodramatyczne? To pierwszy lepszy przykład, który podkreśliłby znaczenie tego filmu.
Ale w sumie, nic z niego nie stworzono to i nie było co podkreślać. Szkoda. Chciałbym go oglądać w kółko, a tak, więcej go nie włącze.
Ocena: 4/10