"Człowiek z Księżyca" to kolejny film Formana traktujący o żywocie postaci autentycznej i znanej, jeśli nie wszem i wobec, to na pewno jakiejś grupie. Warto choćby przypomnieć "Amadeusza" czy nieco słabszego "Skandalistę Larry Flynt". O Andym Kaufmanie dowiedziałem się dopiero z filmu. W filmie Andy jest jednostką zbuntowaną. Stoi w opozycji do panujących kanonów starając się na wszelkkie sposoby przełamać panujące w TV konwenanse. Każdy inny reżyser, który by się zabrał do realizacji tego filmu, zapewne tak by przedstawił Kaufmana, że widzowie po seansie obiema rękoma podisywaliby się pod jego twórczością bohatera. Forman jest o tyle dojrzały (lub jeszcze nie na tyle skomercjalizowany), że zostawia nam wolną rękę w ocenie bohatera. Ja osobiście polubiłem Andyego. Nie to jest jednak istotne. Reżyser podejmuje dyskusję (jakże na czasie) o tym, czy życie w dobie TV (massmediów w ogóle - tego można się domyślić) ma szansę pozostać prawdziwe, nieskażone iluzją. Pod płaszczykiem klasycznego filmu biograficznego, Forman przemyca smutną prawdę o świecie współczesnym - od obłudy całego świata nie da się uciec. Bo czy całe życie nie jest taką iluzją, grą wyobraźni? Andy, który cały czas walczył z tym "teatrem", a zarazem sam był jego współautorem, sam w końcu staje się jego ofiarą. Może nie jest to rewolucyjne odkrycie, ale wymowa utworu jest tym bardziej przekonująca, że sposób, w jaki zostaje nam podana, jest interesujący. Siłą filmu jest mianowicie Jim Carrey, który stworzył jak na razie najlepszą kreację w swojej karierze.