Obok tego filmu nie da się przejść obojętnie. Dla jednych może być bardzo trudny w odbiorze, dla innych będzie kwintesencją obrazu kultwoego. Ja jednak po obejrzeniu mam mieszane uczucia. Zacznę od początku, od pierwszej sceny film przykuł moją uwagę kapitalnym utworem Doorsów. Scena rozmyślania nad własnym miejscem na świecie, nad strachem do wojny wywiera kolosalny wpływ w odbiorze. Film nie udaje czegoś innego, i ta scena dobitnie to pokazuje.

Zaraz potem mamy przedstawionego płk. Kilgora, który ma symbolizować bezsensowność wojny, oraz zmianę człowieka pod wpływem walk. Dla swoich żołnierzy jest jednak przyjacielem i ojcem który ma przypominać im kraj, chociaż są tysiące km od niego. Jest również komiczny kiedy z jednej strony chce napoić śmietrelnie rannego wroga, ale wylewa wodę z manierki, nie dając nawet łyka.

Wkrótce Willard wyrusza w swoją podróż po rzece. I wszystko było by pięknie gdyby nie jego stwierdzenie, o bezsensowności walk. Skoro my to usłyszeliśmy to dlaczego mieliśmy jeszcze przez dwie godziny na to patrzeć? Podczas całej podróży to właśnie to było motywem przewodnim a główny bohater nam to zdradził na samym początku podrózy. Rozumiem jaki to jest ważny motyw, ale wersja dłuższa o 53 minuty jest naprawdę długa i trudna do obejrzenia.

Na szczęscie nie był to jedyny problem jaki poruszał utwór. Innym niezwykle ważnym zagadnieniem była zmiana człowieka. Im dalej od cywilizacji tym coraz bardziej ludźmi żądzą dzikie instynkty. Ich ostateczną wersją okazał się Kurtz, ale o nim później.

Chciałbym również poruszyć temat problemów psychicznych. Im cięższe walki tym bardziej ludzie się zmieniają. Żołnierze którzy walczyli o most, który sam był symbolem bezsensowności wojny, byli na skraju wariacji. Oni się już nigdy nie odnajdą w tym świecie. Chociaż część z nich walczyła, to jeśli wietnamczycy zaoferowali by im powrót do domu, to odrazu rzucili by karabiny i wyjechali. Jeśli mamy mówić o jakimś morale, to u tych żołnierzy ono nie istniało.

Francuzi w ostatnim przystanku również pokazali dziwną stronę wojny. Rodzina która nie zgadza się ze sobą w absolutnie żadnej kwestii, walczy ramię w ramię o ziemię która już od wielu lat nie należy do Francji. Pokazują przywiązanie, ale dla nich jest to bardziej obowiązek obrony tej ziemii, tylko ze względu na fakt, iż kiedyś należała do rodziny. Dla nich ten skrawek ziemii stał się ważniejszy niż ojczyzna do której nie zamierzają wracać. Jednak tym różnili się od amerykanów którzy nawet nie mieli powodu się z tą ziemią utożsamiać.

Ostatnim przystankiem jest Kurtz. Najtrudniejszy element do oceny. Przez cały film, podobnie jak w książce, był budowany mit niezwykłości Kurtza jako boga nawet. I podobnie jak w książce także tutaj główny bohater zawiódł się trochę na nim, ale mimo wszystko trochę zrozumiał pobudki jakimi się kierował, gdyż to podróż i odległość od świata powoduje takie zachowania. switnie to zostało pokazane w postaci Johnsona. który zaczynał jako serfer, niepotrafiący strzelać, a skończył jako człowiek zjednoczony z lasem, byłby kolejną osobą ślepo podążającą z Kurtzem.

Cała podróż była wręcz kopią problemów Jądra Ciemności. Nawet śmierć najbardziej odpornego na las człowieka jakim był Kapitan statku była identyczna jak w książce. Jednak dla mnie to bardziej jest minusem, gdyż przed seansem sądziłem, iż film będzie luźno nawiązywał do książki (nie czytałem opisów tego filmu). Innym minusem będzie tych kilka problemów rozłożonych było na cały film w małych dawkach w związku z czym film należało ciągle być skupiony. Ogromnym plusem była ściezka dzwiękowa, oraz aktorzy którzy idealnie zagrali swoje, wcale nie łatwe, role. Jednak znużenie również dawało o sobie znać, bo przecież problemy z jakimi mieli się zmierzyć były od razu przedstawione.

W związku z tym myślę, że ocenę należy dać z przedziału 6-9. Najwłaściwsza była by jednak 7+