Jako młody chłopak słyszałem wiele o tym filmie. Wtedy zabroniony, ocenzurowany (nawet w USA) pojawiał się niekiedy na przeglądach w kinach lub DKF’ach (Dyskusyjny Klub Filmowy). Aż wreszcie będąc w liceum udało mi się zdobyć wersję „podstawową” (czyli przyciętą przez cenzurę USA). Mimo tego, to były 3 godziny, które wbiły mnie w miejsce, na którym siedziałem. Przez kolejnych 7 dni oglądałem ten film raz dziennie za każdym razem będąc pod ogromnym wrażeniem.
Po latach została udostępniona wersja reżyserska, którą rozszerzono o 2-3 obszerne sceny, które wycięto w Ameryce. Po jej obejrzeniu film nabrał jeszcze bardziej głębszego wydźwięku i pokazał jeszcze większe zło wojny.
Doskonałe kreacje aktorskie połączone z rozmachem niektórych scen („zapach napalmu o poranku” nadal jest wzorem do naśladowania), a także koncept drogi, zakończony niezwykle wymownie w „siedzibie diabła”.
I jeszcze jedna istotna sprawa: ścieżka dźwiękowa. Dobrana idealnie, uzupełniająca, złożona z utworów z tamtych lat. I pozostający w pamięci wraz z obrazem, kończący „The End” zespołu The Doors.