Killers of the Flower Moon (2023) Daaawno nie byłem w kinie, przez co daaawno nie pisałem żadnej recenzji ( prawda też, ze i w zaciszu domowym niczego powalającego nie widziałem), a ze młodszy syn jest miłośnikiem twórczości Scorsese był pretekst aby przybytek X muzy odwiedzić. Garść faktów. M. Scorsese to wytrawny filmowiec i nic nie można ująć jego szlifowanemu przez lata warsztatowi. Świetne zdjęcia, sprawny montaż, ciekawa oprawa muzyczna, bogata w detale scenografia, gra aktorska na najwyższym poziomie. Dla mnie od strony kreacji film skradła Lily Gladstone, aktorka indiańskiego pochodzenia, która bez problemu asystuje czy to Leonardo Di Caprio czy to Robertowi De Niro. Reżyser coś nam chciał powiedzieć. Zamysłem była elegia a może nawet moralitet o nietorelancji wobec innych nacji. To nie tylko obraz niesprawiedliwości wobec Indian, w tle pojawia się też wzmianka o masakrze Afroamerykanów w Tulsa. Co łączy te wątki? Bogactwo. I tam i w tej miejscowości przedstawionej w filmie, zamieszkałej przez rdzennych mieszkańców Ameryki żyją bogaci ludzie. A to białych ludzi doprowadza do szału... Znamienite zdaje jakie pada w filmie - tutaj skarze się czlowieka za skopanie psa ale nie za zabicie Indianina. Nadal zapomina się, że Ameryka jest krajem ukradzionym. Prawdziwymi jej właścicielami są Indianie stłoczeni przez przybyszów z Europy w pierwszych obozach koncentracyjnych jakimi były rezerwaty. Chciwość białego człowieka, jego zgniła moralność, w filmie przeradza się w niedopuszczalną zbrodnię. Cel i idea filmu - słuszne. Ale niestety wykonanie scenariuszowe słabawe. Film trwa prawie trzy i pół godziny. Az prosi się o suspens, zaskakujące zwroty akcji o akcję właśnie. Tymczasem, kto, po co, dlaczego, jak wiemy od samego początku. Wieje nudą. Aktorzy i wszelkie majstersztyki sztuki filmowej ratują to dzieło, Scorsese stara się coś tam ożywić, czy to smaczkami w postaci niewielkich rólek Brendana Frasera i dawno nie widzianego Johna Lithgowa w roli prawników i finalnym wtrętem w stylu słuchowiska radiowego "Wojna światów" Orsona Wellesa i cameo samego siebie ale to tylko artystyczne zabiegi. Mnie osobiście kaleczą głupizny w stylu - zostawmy jednego podejrzanego z drugim podejrzanym na osobności, bo o to proszą czyli mogą sobie pogadać, czytaj ustalić wspólne zeznania. Tak samo mierzi mnie bzdura, że w dużym, kompletnie pustym więzieniu, zamiast podejrzanych odseparować, usadowiono ich w więziennych klatkach naprzeciw siebie - znowu, żeby mogli sobie swobodnie pogadać? Widząc takie kiksy czuję się zażenowany bo nie wiem czy osiemdziesiecioletni reżyser już może nie rozumie, że to bzdury czy może, zakłada, ze widz jest tak głupi, że nie będzie zadawał pytań... Reasumując - ciężki film do którego nie wrócę bo nie ma po co. Ostatni wielki film Scorsese zrobił w 2013 roku, "Wilk z Wall Street" a teraz po "Irlandczyku" dostajemy kolejną, niemiłosiernie przydługą opowieść, technicznie fantastycznie zrealizowaną, treściowo potęgującą wiercenie w fotelu. Cel był zacny ale arcydzieło to jak chcą krytycy jest tak naprawdę wydumane. Najlepszym hołdem dla native americans nadal jest "Tańczący z wilkami". Howgh.