Wielki przekręt: Prawdziwa historia Czerwonego Kapturka czyli: Jak zacna baśń stała się historią kryminalną i szaloną komedią w jednym. „Czerwony Kapturek” to klasyczna baśń i, jak każda bajka, kryje znacznie więcej niż się wydaje na pierwszy rzut oka. Aby nie oceniać książki po okładce, należy ją przekartkować. My zrobiliśmy to od końca. Futerkowi i pierzaści gliniarze prowadzą dochodzenie w sprawie zajść w chatce Babci, w które zamieszani są Czerwony Kapturek, Wilk, Babcia i Drwal. Zarzuty, jakie im są stawiane, brzmią poważnie: włamanie, wkroczenie na teren prywatny, zakłócanie spokoju, napaść z zamiarem zjedzenia, posługiwanie się siekierą bez zezwolenia. Sprawa ta może mieć bezpośredni związek ze Smakoszem, który okrada sklepy ze smakołykami z przepisów na pyszności, powodując tym bankructwo wielu, wielu firm. Oficer śledczy Nicky Flippers, wyznaczony do prowadzenia tej sprawy, przybywa na miejsce aby wysłuchać, co mają do powiedzenia postacie bezpośrednio zamieszane w wydarzenia w chatce. Każda z tych czterech relacji, widzianych oczami czterech różnych uczestników, przynosi kompletnie zaskakującą wersję „prawdy”. Wersja Kapturka jest powszechnie znana: niosąc koszyczek ze smakołykami do Babci natyka się na Wilka. W rzeczywistości jednak w koszyczku znajdują się rodzinne przepisy na smakołyki, które Kapturek chce uratować przed Złodziejem i schować u Babci. Gdy przychodzi do chatki, w łóżku zastaje przebranego za Babcię Wilka. Wilk prawdopodobnie pożarłby Kapturka, gdyby nie Drwal, który niespodziewanie wpada z siekierą do chatki przez okno. Babcia, jak się okazuje, siedzi związana w szafie. Wersja Wilka jest zgoła odmienna: twierdzi, iż jest reporterem śledczym, pracującym w przebraniu, i próbuje rozwikłać aferę Smakosza. Podejrzewa, że jest nim Kapturek i dlatego go śledzi. Wersja Drwala jest nie mniej szokująca: okazuje się być aktorem i mistrzem jodłowania, który bierze udział w castingu do reklamy. Buszuje po lesie próbując obudzić w sobie „duszę drwala”. Dokonawszy niezamierzonej, a całkiem przypadkowej wycinki kilku drzew, uciekać musi przed toczącą się kłodą i w ten sposób wpada do chatki Babci. Wersja Babci jest najbardziej nieprawdopodobna: jako entuzjastka sportów ekstremalnych, przez lata wiodła podwójne życie, ukrywając prawdę przed rodziną. W feralnym dniu uczestniczy w zawodach narciarskich, podczas których drużyna z Europy próbuje ją usunąć z trasy. Babcia ratuje się skokiem na spadochronie i wpada przez komin do chaty. Zaplątana w linki, wpada do szafy, gdzie znajdują ją pozostali uczestnicy zdarzeń. A kto jest Smakoszem?
O produkcji
Przygotowanie, sfinansowanie i wyprodukowanie niezależnego filmu – animowanego lub z aktorami – wymaga w dzisiejszych czasach nieprawdopodobnej pasji i samozaparcia. Wskazane jest też posiadanie finansowego „anioła stróża”, który wierzy w projekt i go wspiera. W przypadku „Czerwonego Kapturka – prawdziwej historii” był nim przedsiębiorca i wynalazca Maurice Kanbar. Oprócz opatentowania takich wynalazków jak elastyczna tkanina wykorzystywana do produkcji spandexu czy bezkacowa wódka Skyy, Kanbar znany jest z przedsięwzięć w przemyśle filmowym. W 1971 r. wymyślił i stworzył pierwszy multipleks - „Quad Cinemas” w Nowym Jorku. Założony przez niego na nowojorskim uniwersytecie Kanbar Film and Television Institute współpracuje z młodymi filmowcami i ich sponsoruje. Producent „Kapturka” Sue Bea Montgomery poznała Maurica Kanbara przez znajomych w 1996r. Sama pracując przy takich produkcjach jak „Wyrzutki” czy „Air Force One”, a potem przy postprodukcji pełnometrażowych filmów animowanych Disney’a, wiedziała, że: „Jeśli jesteś przygotowany, a trafi się okazja, to często zdarzają się cuda”. W tym przypadku cudotwórcami stali się młodzi filmowcy Todd i Cory Edwards, właściciele Blue Yonder Films, według Montgomery: „prawdziwi ludzie renesansu”. Kanbar zaproponował im, żeby po swojemu opowiedzieli jakąś klasyczną bajkę dla dzieci, a on sfinansuje taką animację. Bracia Edwards zdecydowali się na jedną z najprostszych baśni, „O Czerwonym Kapturku”. Poddali ją jednak wielu zabiegom, odzwierciedlającym współczesną obsesję poszukiwania „prawdziwej prawdy” w mitach i legendach. Postanowili złożyć hołd postaci detektywa, w szczególności postaci Nicka Charlesa, który w filmie nazywa się Nicky Flippers i jest żabą-detektywem, za wszelką cenę chcącym rozwikłać tajemnicę wydarzeń w domu Babci. Poza tym opowiedzieli historię w stylu „Rashomona”, widzianą z czterech różnych perspektyw. Cory Edwards tłumaczy: „Uznaliśmy, że dzięki wideoklipom, reklamom i grom video, dzieciaki są przyzwyczajone do narracji nielinearnej, którą my nazywamy narracją 3D.” Ponieważ bracia Edwards nie mieli większego doświadczenia w animacji pełnometrażowej, niezbędne było znalezienie fachowców. Montgomery, z jej wiedzą z zakresu postprodukcji dużych filmów Disney’a była filarem ekipy, którą wzmocniła weteranem animacji Disney’a, producentem Davidem Lovegrenem („Mała syrenka II”, „Fantazja 2000”). Lovegren wyjaśnia: „Sześć-siedem lat temu realizacja niezależnego filmu animowanego była niemożliwa. Animacja była bardzo droga i tylko wielkie wytwórnie, takie jak Disney, stać było na budżety sięgające miliona dolarów za minutę filmu. Jednakże technologia wyszła naprzeciw niezależnym producentom. Dziś software do animacji filmowej jest do kupienia za całkiem rozsądną cenę. Technologia stała się osiągalna dla wielu filmowców”. Finansowanie nie było jedynym czynnikiem warunkującym realizację filmu. Ekipa nie mogła przecież wkroczyć do siedziby Disney’a czy Dreamworks i pożyczyć sobie ich animatorów. Potrzebny był własny zespół speców od animacji pracujący w jednym studio przez mniej więcej rok. David Lovegren miał gotowy pomysł: zatrudnił 20 fachowców z Manili, z którymi kiedyś miał założyć niezależne studio animacji na Filipinach. Zanim wynajęto budynek w którym mieli pracować, przygotowania do tworzenia postaci odbywały się w ich prywatnych domach. „Czerwony Kapturek – prawdziwa historia”, utrzymany w tonie „Shreka” czy „Epoki Lodowcowej”, ma doskonałe, prześmiewcze dialogi, które powinny wciągnąć dorosłych jak i slapstikowe figle i błazeństwa, tak oczekiwane przez dzieci. Jednak, jak podkreśla Todd Edwards: „To nie jest bajka – nie ma tu czarów ani wróżek. Las i jego mieszkańcy odzwierciedlają współczesny świat, i chociaż Nicky Flippers jest żabą, to przede wszystkim jest detektywem-dżentelmenem”. Od początku było wiadomo, że żaden z głównych bohaterów – Kapturek, Babcia, Wilk i Drwal - nie będzie czarnym charakterem. Łotrem okaże się najsłodsze i najbardziej niewinne, powszechnie lubiane zwierzątko: króliczek Boingo. Główni bohaterowie zostali ukształtowani na podobieństwo niektórych znanych bohaterów pop-kultury. I tak Czerwony Kapturek ma podróżnicze aspiracje George’a Bailey’a z „To wspaniałe życie” Franka Capry, jest buntowniczką w stylu Jamesa Deana, a z wyglądu nawiązuje do bohaterek japońskiej anime. Jest też starsza niż tradycyjny Kapturek, bowiem jest nastolatką. Jeszcze bardziej zmieniony jest Zły Wilk, który staje się budzącym sympatię reporterem śledczym – co jest ukłonem w stronę jednego z ulubionych bohaterów lat 80., „Fletcha” granego przez Chevy’ego Chase’a. Podobnie jak Fletch, Wilk jest mistrzem kamuflażu i z łatwością udaje mu się naśladować starszą panią. Podczas gdy Wilk jest erudytą, Drwal jest nieprawdopodobnie głupi. Łączy w sobie cechy Homera Simpsona i Tchórzliwego Lwa z Oz. Najbardziej szokująca postać – Babcia – to prawie Vin Diesel, z trzema „G” wytatuowanymi na karku. Uwielbia ekstremalne sporty i ekstremalne sytuacje.
O twórcach
CORY i TODD EDWARDS (scenariusz, reżyseria) „Czerwony Kapturek” jest pierwszym pełnometrażowym filmem animowanym Cory’ego. Jako reżyser i producent w Stephen Yake Productions szlifował swoje umiejętności przy realizacji filmów krótkometrażowych, wideoklipów muzycznych i filmów reklamowych. Wyreżyserował ponad 30 muzycznych wideoklipów. Debiutem fabularnym Cory’ego – producenta był „Chillicote”, film napisany i wyreżyserowany przez brata, Todda Edwardsa, prezentowany na Festiwalu w Sundance w 1999r. Następnie Cory napisał i wyreżyserował przygodowy film SF „Wobots”. Maurice Kanbar (produkcja) Kiedy postanowił wylansować swój wynalazek – wódkę bez kaca – wszyscy mówili, że jest stuknięty. 8 lat i parę milionów dolarów później, jego SKYY Vodka sprzedana została w liczbie ponad 4 milionów skrzynek. Kanbar jest też autorem takich wynalazków jak: grzebień do usuwania zmechacenia ze swetrów, multipleks (Quad Cinemas w Nowym Jorku), kriogeniczne usuwanie zaćmy. 6 milionów dolarów darował na rzecz New York University i wspiera niezależnych twórców filmowych. Sue Bea Montgomery (produkcja) Była rekwizytorem przy „Rumble Fish” Coppoli, nadzorowała postprodukcję „Chwastów” Babenco, była asystentką producenta „Światłości dnia”, asystentką reżysera „Wielkich kul ognia”, koordynatorem produkcji „Obywateli prezydentów”, „Skazanych na Shawshank” i „Air Force One”. Jako dyrektor w dziale post-produkcji pracowała w Disney’u przy: „Mulan”, „Fantazja 2000”, „Tarzan”, Atlantis”, „Lilo i Stitch”, „Planeta skarbów”. „Czerwony Kapturek” jest jej producenckim debiutem.
Aktorzy, którzy użyczyli głosu w wersji polskiej
Jolanta Fraszyńska (Czerwony Kapturek) – aktorka, która pracowała już przy dubbingu do filmu „Mulan”. Po ukończeniu Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej we Wrocławiu grała na deskach wrocławskiego Teatru Polskiego, gdzie wcielała się w role m.in. Julii z dramatu Szekspira, Ani z Zielonego Wzgórza, czy Saszy z dramatu Czechowa „Płatonow”. Od 1998 r. związana z warszawskim Teatrem Dramatycznym. Wielokrotnie występowała w Teatrze Telewizji, na koncie ma też udział w serialach, m.in.: „Żegnaj Rockefeller”, „Boża podszewka”, „Ekstradycja 3”, „Dom”, obecnie pracuje na planach seriali „Na dobre i na złe” i „Anioł Stróż”. Zagrała mały epizod w pierwszej części „Psów” Pasikowskiego, ale swą pierwszą dużą rolę w znanym filmie otrzymała dopiero przy produkcji „Killer-ów 2-óch”. Potem występowała już w takich filmach jak: „Pieniądze to nie wszystko”, „Zróbmy sobie wnuka”, „Ławeczka”, „PitBull” czy „Skazany na bluesa”. Użyczyła głosu do postaci Fa Ping w filmie „Mulan”. Piotr Machalica (Wilk) – aktor Teatru Powszechnego w Warszawie, jeden z najbardziej znanych i cenionych polskich aktorów. Jego filmografia liczy kilkadziesiąt pozycji. Niezapomniany z kreacji w takich filmach i serialach jak: „Zabij mnie glino”, „Nowy Jork, czwarta rano”, „Dekalog IX”, „Sztuka kochania”, „Sauna” „Panny i wdowy”, „Pestka:, „Nic śmiesznego”, „Prawo ojca”, „Szamanka”, „Złoto dezerterów”, „Dzień świra”, „Ekstradycja”, „Sukces”. Użyczył głosu do postaci Aslana z filmu „Opowieści z Narni: Lew, Czarownica i Stara Szafa”. Miriam Aleksandrowicz (Babcia) – reżyserka i aktorka dubbingu. Wyreżyserowała m.in. polską wersję językową do „Smerfów”, „Śniętego Mikołaja” oraz „Scooby Doo 2: Potwory na gigancie”. Użyczyła głosu do dubbingu filmów i bajek: „Kacze opowieści”, „Król Lew”, „Herkules”, „Dobry piesek”, „Garfield”. Jarosław Boberek (Drwal) – absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej we Wrocławiu. Występował na scenach takich teatrów jak: Teatr Studio, Teatr Rozmaitości, Teatr Komedia i Teatr Powszechny w Warszawie. Jego filmografia nie jest liczna - zagrał m.in. w „Cwale” Krzysztofa Zanussiego, „Ekstradycji”, „Wiedźminie” – jednak lista filmów, do których użyczył głosu jest imponująca: „Toy Story”, Toy Story 2”, „Potwory i spółka”, „Tristan i Izolda”, „Epoka lodowcowa”, „Gdzie jest Nemo?”, „Ruchomy zamek Hauru”, „W 80 dni dookoła świata”, „Lucky Luke”, „Shrek 2”, „Szeregowiec Dolot”, „Madagaskar”, „Zebra z klasą”, a to i tak tylko wybrane tytuły. Największą popularność przyniosła mu rola zabawnego policjanta w serialu „Rodzina zastępcza”. Adam Ferency (Nicky Flippers) – absolwent warszawskiej PWST, aktor Teatru Dramatycznego w Warszawie. Wystąpił m.in. w filmach: „Akcja pod Arsenałem”, „Przypadek”, „Człowiek z żelaza”, „Matka królów, „Planeta krawiec”, „Nadzór”, „Bez końca”, „Jezioro Bodeńskie”, „Zmowa”, „Pułkownik Kwiatkowski”, „Ogniem i mieczem”, „Fuks”, „Pornografia”. Na koncie ma także występy w licznych serialach. Pracował przy dubbingu takich filmów jak: „Gandahar”, „Wallace & Gromit: Podróż na księżyc”, „Wallace & Gromit: Golenie owiec”, „Shrek”, „Opowieść o Zbawicielu”, „Ekspress polarny”, „Zebra z klasą”. Jerzy Kryszak (Królik Boingo) – po ukończeniu szkoły aktorskiej występował w licznych spektaklach teatralnych Teatru im. Słowackiego w Krakowie i Teatru Ateneum w Warszawie, wcielając się m.in. w postać Hamleta. Wystąpił w wielu filmach i serialach telewizyjnych. Jedną z ciekawszych postaci stworzył w serialu „Alternatywy 4”, w którym zagrał doktora Zdzisława Kołka. W połowie lat 90-tych poświęcił się działalności satyryczno-kabaretowej. Użyczył głosu do filmów: „Stuart Malutki”, „Iniemamocni”. „RRRrrrr!!!”, „Zebra z klasą”, „Kurczak Mały”. Michał Milowicz (Japeth) – piosenkarz i aktor warszawskiego Teatru Buffo. Występował w spektaklu „Metro”, popularność przyniosły mu role w filmach Olafa Lubaszenki „Chłopaki nie płaczą” i „Poranek Kojota”. Znany także z serialu „Sąsiedzi”. Użyczył głosu do filmu „Rogate ranczo”.
Realizatorzy polskiej wersji językowej
Bartosz Wierzbięta – tłumacz i autor dialogów. Pisał scenariusz do części z odcinków seriali „Czego się boją faceci, czyli seks w mniejszym mieście” oraz „Na wspólnej”, współautor scenariusza do filmu „Dublerzy”. Autor polskich dialogów do filmów: „Uciekające kurczaki”, „Droga do El Dorado”, „Nowe szaty króla”, „But Manitou”, „Potwory i spółka”, „Spirited Away: W Karinie Bogów”, „Shrek”, „Atlantyda – Zaginiony ląd”, „Mali agenci”, „Mali agenci 2: Wyspa marzeń”, „Pinokio”, „Lilo i Stich”, „Asterix i Obelix: Misja Kleopatra”, „Mój brat niedźwiedź”, „Mali agenci 3D: Trójwymiarowy odjazd”, „Shrek 2”, „Wymiar Delta”, „Rogate ranczo”, „RRRrrrr!!!”, „Rybki z ferajny”, „Mulan 2”, „Przygody lisa urwisa”, „Madagaskar”, „Pingwiny z Madagaskaru: Misja Świąteczna”, „Nowe szaty króla 2: Kronk – nowe wcielenie”, „Kurczak mały”. Joanna Wizmur – reżyser licznych polskich wersji językowych, aktorka, wystąpiła w takich serialach jak „Miodowe lata”, „Adam i Ewa”, „Miasteczko”, „Pensjonat pod Różą”. Podkładała głos do postaci w bajkach dla dzieci i filmach (m.in. „Smerfy”, „Kacze opowieści”, „Goofy na wakacjach”, „Mulan 2”, „Kubuś i Hefalumpy”, Tarzan 2”). Wyreżyserowała polską wersję językową m.in. do: „Głupi i głupszy”, „Herkules”, „Johnny Bravo”, „Król Lew 2: Czas Simby”, „Dawno temu w trawie”, „Mulan”, „Tarzan”, „Nowe szaty króla”, „102 Dalmatyńczyki”, „Uciekające kurczaki”, „Dinozaur”, „Potwory i spółka”, „Atlantyda – zaginiony ląd”, „But Manitou”, „Shrek”, „Spirited Away: W Krainie Bogów”, „Planeta skarbów”, „Asterix i Obelix: Misja Kleopatra”, „Lilo i Stich”, „Pinokio”, „Mali agenci 2: Wyspa marzeń”, „Prosiaczek i przyjaciele”, „Zapłata”, „Mali agenci 3D: Trójwymiarowy odjazd”, „Gdzie jest Nemo?”, „Mój brat niedźwiedź”, „Rybki z ferajny”, „Przygody lisa urwisa”, „Ruchomy zamek Hauru”, „Barbie jako Księżniczka i Żebraczka”, „Shrek 2”, „Mulan 2”, „Rogate ranczo”, „Król Lew 3: Hakuna Matata”, „Kubuś i Hefalumpy”, „Madagaskar”, „Charlie i fabryka czekolady”, „Wallace i Gromit: Klątwa królika”, „Kurczak Mały”, „Barbie i magia Pegaza”, „Nowe Szaty Króla 2: Kronk – nowe wcielenie”, „Pingwiny z Madagaskaru: Misja Świąteczna”, „Bambi 2”.
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.