Trochę waham się nad oceną. Gwałtowny zwrot fabuły prawie sprawia, że film rozpada się na dwie części, ledwo udaje się doprowadzić ten rozklekotany pociąg do finałowej puenty. Muszę przyznać, że zwiastun mistrzowsko ukrył główną treść filmu i jest to jedno z największych "marketingowych oszustw" ostatnich lat. To jednak nadal nieźle zagrany przez Blacka, Hahn i Marsdena komediodramat o tym jak dawne kompleksy mogą zatruwać obecne, szczęśliwe przecież życie. Zastanawiam się czy D Train jednak nie wybrzmiałby lepiej, nie utrzymał się na właściwych torach bez tego zaskakującego wątku który determinuje jego drugą połowę.

Po zdradzie prawie, że idealnej żony straciłem sporo sympatii do postaci Jacka Blacka. Wcześniej można było zrozumieć jego położenie, był lekkim dziwakiem którego zżerały dawne, niezaleczone kompleksy. Nie dostrzegał, że ma tuż obok siebie wspaniałą żonę i dzieci które kochają go takim jaki jest. Nie dostrzegał, że owszem ma nudną pracę, ale jego szef to dobroduszny anioł, marzenie wielu pracowników. Wystarczyłoby pokazać kryzys wieku średniego, imprezowanie pełne używek, udawanie kogoś młodszego niż w rzeczywistości, może nawet przekręty w pracy. Wszystko po to aby oddać upodabnianie się do Marsdena którego Black idealizuje. Wątek ich stosunku rozmywa całą ideę wcześniejszych minut filmu, kontakt fizyczny nijak ma się do tematu kompleksów i niepotrzebnego idealizowania które ostatecznie puentują obraz. Nijak ma się do wymuszonej przez Blacka relacji który widzi w Marsdenie idealnego przyjaciela, takiego dzięki któremu awansuje w społecznej hierarchii, zupełnie tak jakby nadal były to czasy liceum. Można odnieść wrażenie, że miał po prostu wypełnić środkową część jakąś fabułą. W końcu oglądamy potem rozterki Blacka który nie mogąc poradzić sobie z oszustwem wobec żony i tym, że był jedynie przygodą na jedną noc, ucieka w agresję i gniew. Potem wątek jest wygaszony i można już przejść do puenty zamierzonej od początku. Dziwny to film.