Obawiam się niestety, że drugi raz się nie uda. "La vie en rose" to arcydzieło, a Marion jest wybitną aktorką. Sveva tylko modelką. Ale nie tracę nadziei, że zobaczę dobre biograficzne kino, mimo wszystko. Dalida zasłużyła na godne upamiętnienie.

To ciekawe bo w takim razie Sveva świetnie poradziła sobie z rolą i pokazała, że nie trzeba być aktorką/aktorem aby świetnie wczuć się w jakąś biograficzną role. Kojarzę kilka filmów w których grały osoby spoza branży i świetnie sobie radziły. Przykłady to np. Oprah Winfrey, Jared Leto, Whitney Houston, Anna German, Jowita Budnik, Madonna, Krzysztof Siwczyk. :)

widziałam- jest bardzo dobrze !mnie Marion bardzo wkurzała w "niczego nie żałuję". Tu nie można od Svevy oderwać oczu. Dużo lepiej też jest wpleciona muzyka w scenariusz.

Oj nie, to był okropny film, taki chaotyczny, niespójny, przeskakiwał ze sceny w scenę bez narracyjnej ciągłości. Po prostu Cotillard fenomenalnie zagrała, ale sam film był wyjątkowo niezborny.
Wzorem powinien być i jest "RAY" wielkiego Taylora Hackforda. To jest biografia! Bez lukru, bezlitosna dla Charlesa, do bólu obiektywna, przy tym spójna, klarowna, opowiedziana z biglem typowym dla muzyki jaką grał.

Krótko - ten film, mówiąc brzydko, "robią" piosenki Dalidy oraz Sveva Alviti, która zwłaszcza w końcówce najbardziej przypomina piosenkarkę i wtedy chyba najbardziej to podobieństwo chwyta za serce. Reżyserka nie jest nowicjuszką czy filmową dyletantką i wie, że kręcić biografię "po bożemu" według schematu "od kołyski po grób" to w dzisiejszych czasach, scenariuszowy grzech śmiertelny. Mamy więc zręcznie zaserwowany mix życiorysu Dalidy i płynnie przechodzimy w bliższe czy dalsze retrospekcje. Udało się zamknąć film w pewną spójną całość, ale niestety kosztem pójścia niekiedy na bolesne kompromisy.
Mężczyzn wokół Dalidy orbitowało wielu. Pokazano najważniejszych, ale nieobecność na ekranie takiego Alaina Delona była nad wyraz wymowna :) I właśnie co do wątku romansowego mam największy zarzut, bo zabrakło mi nakreślenia głębszego, psychologicznego tła dla decyzji o samobójstwie aż trzech (!) miłości życia Dalidy. Zwłaszcza jeśli chodzi o postać męża Luciena Morisse'a. Zupełnie od czapy pojawia się scena gdy mierzy do siebie z pistoletu i... pif-paf! Pozamiatane! Rozstanie z Jeanem Sobieskim też zostało potraktowane po macoszemu. Zabrakło mi również ukazania okresu nastoletniego, wygranej w wyborach miss Egiptu czy pierwszej przygody z filmem.

Świadomość faktu, iż na tapecie mamy jeszcze do ugryzienia drugi, potężny wątek samej kariery Dalidy, jej dzieciństwa, relacji z rodziną, a metrażu magicznie nie możemy rozciągnąć do serialowego formatu, sprawia, że przymykam oko na te fabularne luki. Napawam się za to widokami i strojami, a przede wszystkim daję się porwać "Laissez-moi danser", odpłynąć przy "Bang bang" w obowiązkowym slow motion (Dolan!) i uronić łezkę na "Je suis Malade"...

Podsumowując: Non, je ne regrette :) Jaka bohaterka taki film - piękny, elegancki, stylowy.

Dlaczego „(Dolan!)”?

https://www.youtube.com/watch?v=0u-oRNKDXzY

Ten film trochę w sposobie kręcenia "po bożemu" przypomniał mi polski serial o Annie German.

Uniosła ciężar roli. Film jest świetny; poruszający, dramatyczny. Nie wiedziałem tyle o jej życiu, rodzinie, mężczyznach itp. Wspaniałe piosenki Dalidy - może wrócą dzięki filmowi? Przecież sporo z nich to hity, o których się nawet nie wie kto je śpiewa. Jeżeli ktoś lubi dobry film biograficzny, z dobrymi piosenkami - polecam zdecydowanie.

Film nawet lepszy od "Niczego nie żałuję" mimo, że biografia Piaf oczywiście bogatsza na film. Piosenki Dalidy w tle z kompletnie innej epoki, ale jakże piękne...