Jeden z nielicznych filmów lat 60-tych podejmujący problematykę współczesną. Akcja filmu dzieje się tu i teraz, a tematem jest młodzież i wzajemne relacje nastolatków. Jest to swoisty wykład z psychologii, prelekcja, która na zasadzie kontrastu charakteryzuje dwie odmienne osobowości. Główni bohaterowie to reprezentanci dwóch różnych środowisk: Anka – przewodnicząca partii bananowców, Waldek – delegat ze stowarzyszenia przegranych. Różni ich wszystko, a łączy flirt. Rozgrywka, wykładanie kart własnego charakteru odbywa się na zasadzie krótkich scenek. W grze liczą się symbole. Rower. Dla Waldka to owoc własnej pracy. Docenia jego wartość. Jak podkreśla, wszystko co w życiu ma, opłacił własnym trudem i upokorzeniem. Anka rower ma by poprawić sobie nogi. Traktuje go jak zabawkę, bo nie zna jego ceny. Zresztą nigdy w życiu nie „jadła czerstwego chleba”, tak jak Waldek. Dzieli ich wszystko, ale Batory nie skupia się jedynie na jałowej prezentacji postaci, inicjuje interakcje, próbę osobowości, test na wytrzymałość. Pojawia się Niemiec w luksusowym samochodzie, który niczym magnes przyciąga Ankę. Samochód czy Niemiec? To nieistotne. Mija czar miłości, który ogarnął Ankę, gdy Waldek wyznał jej, iż miał tylko 3 dziewczyny. Wychodzi z niej cynizm. Mieć, być – czysty materializm. Gdy Waldek wychodzi z dancingu i wraca do pokoju, wzbiera w nim prawda. Nad ranem wraca Anka. Chłopak „bierze co jego”, odchodzi od niej bez słowa, w rękach trzymając własny wstyd.

Szczególnie intrygujący dla mnie jest wątek obozowy, który po raz kolejny zrobił na mnie miażdżące wrażenie. Z punktu widzenia osi filmu jest to wątek poboczny, więc jego wybór nie był przypadkowy. Świadectwo Niemca, rutyna bunkrowego przewodnika. Jakie mają znaczenie w tym filmie?