Według mnie świat przedstawiony w filmie jest wykreowany przez umysł głównej bohaterki, ma ona w sobie ogromną potęgę, która nie oznacza ani dobra, ani zła, jest to czysta siła, z którą być może dziewczynka nie potrafi sobie poradzić. Uwięzienie tych ludzi w szpitalu jest dla Sarah swoistą grą, mroczną zabawą. Budynek symbolizuje labirynt ludzkiego życia. Cała fabuła jest pełna paradoksów, których tak samo pełne jest nasze życie - bohaterowie wydają się być w dwóch miejscach naraz, są jednocześnie żywi i martwi. Ukazuje to złożoność naszego życia i nasze stałe zagubienie. Upiory symbolizują dręczące nas negatywne emocje i myśli. Scena, w której bohaterowie schodzą po schodach, słyszą hałas na dole i ochroniarz zostaje zraniony (gdy okazuje się, że to pielęgniarka i ojciec dziewczynki byli na dole) mówi nam, że tak naprawdę boimy się i uciekamy przed samymi sobą. Jesteśmy zapatrzeni w siebie i zamknięci na innych (wezwanie pomocy przez pielęgniarkę przez ten domofon i jej dialog ze samą sobą lub odłączenie się jednego z bohaterów i wejście do windy, zaatakowało go uosobienie jego pychy i lęku). Spalenie swojego ojca w jednej z ostatnich scen nie świadczy raczej o miłosierdziu dziewczynki, ze spokojem wymierzyła mu karę. Potem, gdy rozmawiała z upiorem, stwierdziła, że światło nie może mieszkać w ciemności, moim zdaniem tym światłem jest jej potęga, która nie znajduje miejsca wśród ludzi, w jej oczach ciemnoty (potwór nawet nie potrafił wypowiedzieć zdania). Ostatnia scena wskazuje na to, że nic nie jest zakończone ani wyjaśnione, nie ma wygranych, są tylko przegrani, czyli ludzie, których losy kręcą się w kółko. Dziewczynka dostaje inną kredkę i jej mroczna zabawa zwana życiem zaczyna się od nowa.