Znalazłem gdzieś, że film zamyka się w pętlę więc nie mogłem się oprzeć i po zakończeniu obejrzałem film raz jeszcze. Za drugim podejściem wszystko wydało mi się znacznie bardziej przejrzyste. Teraz jestem przekonany, że duża część fabuły nie wydarzyła się a jest jedynie narkotyczną wizją Kluchy. Teraźniejszością jest śniący Noodles, który nękany przez wyrzuty sumienia udaje się do Chinatown do palarni opium. W transie zaczyna snuć wizje jak może potoczyć się przyszłość po zdradzie przyjaciół. Denerwujący dźwięk telefonu to moment, który determinuje nieznaną przyszłość. Nie wiemy czy Max ginie , nie wiemy czy ginie Patsy i Cockeye. Sekwencje umieszczone w 1968 roku mają inne tempo, zupełnie inny wydźwięk niż retrospekcje z czasów dorastania i sceny z czasów schyłkowej prohibicji. Wszystko staje się naiwne, proste i zbyt łatwo oczyszczające Noodlesa z zarzutów przeszłości. Moe przyjmuje Kluchę z otwartymi ramionami. Deborah rozmawia z nim jak z dobrym przyjacielem po latach, do tego to ona łamie mu serce rzekomym romansem z sekretarzem Bailey'em. Sceny po latach z Maxem upewniły mnie w przekonaniu, że oglądamy sen Kluchy. Nagle okazuje się, że to nie on zdradził tylko Max, że zabrał jego pieniądze, dziewczynę i 35 lat życia. Magiczna liczba 35 pojawia się także na śmieciarce w której rzekomo kończy żywot jego przyjaciel. Scena samobójstwa też była zastanawiająca - dlaczego nie słyszymy rozdzierającego krzyku Maxa po wskoczeniu w straszliwe śruby śmieciarki? Przy tak drastycznej śmierci - jedynie cisza? Ostatnia scena - powrót do palarni opium i stop klatka na uśmiechu Kluchy w narkotycznym transie - jakbym potrzebował więcej dowodów. Jest ostatnia noc prohibicji i wszystko się może zdarzyć.