Za kamerą w "Desterro" stanęła współscenarzystka słynnych "Opowieści, które żyją tylko w pamięci" Júlii Murat, melancholijnej historii młodej fotografki, która trafia do uśpionej osady w brazylijskim interiorze. Jednak w reżyserskim debiucie Marii Clary Escobar nie znajdziemy łagodności realizmu magicznego. To chłodna, mimo głębokich kolorów, ostra impresja z poszarpaną chronologią, chcąca oddać ducha desterro, określenia oznaczającego bezdomność, brak przynależności, fizyczny i metafizyczny deficyt ziemi pod stopami. Zainspirowana dziełami Klimowa, Caraxa i Duras reżyserka opowiada o zagubionej w codzienności parze, która spotyka się w małej kuchni podczas śniadań. Rozmowom o końcu świata towarzyszy przeżuwanie pozbawionych smaku tostów, a jedynym spajającym rodzinę elementem wydaje się ich dziwnie nieobecny pięcioletni syn. Niechybnie nadciąga katastrofa. Escobar tworzy szkielet fabuły za pomocą symbolicznych obrazów, próbując dociec, kim są ci unikający otwartego konfliktu ludzie, zamknięci razem w życiu jak w klatce.