Może to, że przez 20 lat nosił w sobie poczucie, że nie pomógł swojej koleżance? No i to co powiedział mu dyrektor: "Patrzyłem jak dorastasz z ciężarem całego miasta na sumieniu". W końcu pękł i wylał swoje emocje razem ze łzami po tylu latach. No, bo przy kim, jak nie przy rodzicach ;)

to ma sens

Ja to odczytuję trochę inaczej. Zdejmuje wszystkie nagłówki z gazet ze ściany, bo wydają mu się śmieszne i dziecinne. Chce być traktowany jak prawdziwy detektyw, ale uświadamia sobie, że zawsze będzie towarzyszyła mu już łatka dziecięcego detektywa. Nawet rozwiązanie takiej intrygi tego nie zmieni i nie okaże się lekiem na depresję, w której jest pogrążony. Wizyta rodziców dobitnie mu to uświadamia.

Gdzie w ogóle tu komedia...

Noir, Kryminał, Dramat, Komedia, Pastisz. Ten film ciężko określić jednym gatunkiem. Ale niezaprzeczalnie jest ich ciekawym miksem. Na wielu scenach śmiałem się mocno, ale przeważający jest tu raczej ten gorzki ton opowieści i dla mnie to jest akurat super ciekawe.

Chyba neo-noir... Jeżeli już;) Dziwny miks gatunków, fakt.

Na których scenach się śmiałeś? Obejrzeć się dało, ale komedii to tu nie zobaczyłem

A może tak:
Największy żal miał do rodziców. Nie wierzyli w niego, traktowali infantylnie, podcinali mu skrzydła słowami ale też czynami (śledzenie samochodem).
Kiedy rozwiązał sprawę, wszystko się zmieniło. Ludzie na ulicy nie tylko go poznawali ale też witali się, kłaniali. Stosunek asystentki się zmienił, on sam też nabrał wiatru w skrzydła, odkreślając grubą kreską przeszłość dziecinnego detektywa (zmiana wystroju biura).
W poczekalni tłum potencjalnych klientów, klientka osobiście przychodzi podziękować i na to wszystko wpadają rodzice. Starają się być delikatni, matka pyta kilka razy o jego stan, wreszcie wypalają, że jakaś TV chce z nimi zrobić wywiad, jako z rodzicami bohatera!!! Chłopak pęka, bo oto jego rodzice i jedyni ludzie na ziemi, którzy nie docenili, nie przeprosili, nie pogratulowali tylko chcieli iść publicznie opowiadać jakiego to wspaniałego mają syna. Ci sami, którzy latami go wyśmiewali, a po przyjęciu sprawy morderstwa, odradzali i ośmieszali.
Słowa klientki, która myślała, że jej rodzice zginęli na nartach: ale masz rodziców!
No, właśnie.. są ale czy tacy jakich pragnie każde dziecko, nawet już dorosłe?

Twoja interpretacja jak i lordvadera jest ciekawa i się z nią zgadzam. Ogólnie film całkiem niezły, być może motyw z uprowadzeniem tej Grace nie jest jakiś oryginalny. Natomiast mamy tu fajne połączenie kilku gatunków filmów. Po kryminał, thriller, a nawet komedię. Jak dla mnie to 6.5/10, może nawet 7/10.

obejrzyj sobie "bullit", zadaj sobie to samo pytanie i być może sam sobie odpowiesz

Rozwiązał w końcu gnębiącą go całe życie sprawę, ale nie przyniosło mu to szczęścia. Grace nie jest sobą, Caroline wie o swoich rodzicach. Prawda okazała się być okropna, realia pracy poważnego detektywa dołujące. Kontrast z zabawą z dzieciństwa powala. Powaga sytuacjii uderza w widza, który do tej pory się śmiał.

zdecydowanie o to chodzi. plus przez cały film powtarzał, że rozwiązanie sprawy może być bolesne i wcale nie oczyszczające, a na koniec tego doświadczył. wcześniej żył porażką - nie rozwiązał najważniejszej sprawy. teraz będzie żył ze świadomością, że przez to, że jej nie rozwiązał przez 18 lat - przez 18 lat ktoś z tego powodu cierpiał. plus dochodzi do niego to, co odpowiedziała Caroline, gdy zapytał ją o to, czy rozmawiała z matką. te słowa dotyczą również jego. no i poczucie, że jego dziecięcy sukces jako detektywa, ufundowany był na manipulacji sprawcy. to jest naprawdę dobre zakończenie

ten wątek powinien być oznaczony jako spoiler. nie pisze się takich info w tytule wątku. tak na przyszłość