Reżyser tęskni za czymś co było, a w czym z racji swojego wieku nie mógł uczestniczyć.
Właśnie się kończyło kiedy on wkraczał w swoje dorosłe życie.
Chodzi o słynny manifest z Oberhausen, gdzie młodzi niemieccy reżyserzy postanowili zerwać ze szmirą i zapoczątkować nowe, zaangażowane kino. Pisali: "Naszym zamiarem jest stworzenie nowego niemieckiego filmu fabularnego".
Ten manifest stworzył twardy grunt na którym mogły się rozwinąć talenty Fassbindera, Wendersa, Klugego, Schlondorffa czy nawet Herzoga. Nigdy wcześniej ani później kino niemieckie nie było taką potęgą.
Schlingensief ma świadomość, że obecnie kino niemieckie ponownie przegrywa z komercją więc zwołuje ostatnich żyjących aktorów R.Fassbindera i kręci tzw ostatni film „Nowego Kina Niemieckiego”. Próbuje podjąć wysiłek aby nawiązać do tamtych czasów i ocalić człowieczeństwo, które nurza się w szmirze. Niczym Pasolini w swoim ostatnim filmie, który opisywał człowieka w czasach faszystowskich. Tam był krzyk rozpaczy, tu też pobrzmiewają podobne tony.
Czy forma przekazu jest czytelna i atrakcyjna pozostawiam tym co wybiorą się na ten krótki, 60 minutowy, film.
Nie dla każdego, ale warto podjąć wysiłek i ryzyko.