A moim zdaniem siłą tego filmu jest to, że jest pozornie o niczym - mamy wiele różnych wątków, które splata razem grupa dawnych kumpli spotykająca się w tytułowej jadłodajni. Beztroskie życie i głupie zabawy, zaczynają kolidować z prawdziwym dorosłym życiem i pędem w stronę stabilizacji, którego z jednej strony bohaterowie się obawiają, ale ostatecznie jednak poddają mu się - choć nie bezwolnie. Nie otrzymujemy pełnej fabuły, ostatecznych rozwiązań - zarówno początek jak i koniec pozostają otwarte - to wszystko jest bardzo prawdziwe i trafia do widza.

Racja, w sumie z perspektywy czasu też zdarzyło mi się tak patrzeć na film, może nawet sobie go przypomnę...
Ale dobijało mnie w nim, choć nie jestem strasznie poprawny ale ten seksizm - typu 'kandydatka na żonę musi odpowiedzieć na pytania z bejzbolu' - po prostu aż skręca człowieka. Nie mówiąc o tym, że tej jego żony nie widać cały film... No i to sztuczne aktorstwo.

Wydaje mi się, że to właśnie kluczowy motyw, tego filmu (oczywiście dla tej postaci).
On uzależnia decyzję od testu z dwóch powodów, gdyż sam nie może podjąć tej decyzji, co zrozumiałe boi się małżeństwa, ale na koniec niejako przełamuje się
Po drugie świadomy jest, że małżeństwo to nie jest z czystej miłości, niejako rozumie, że musi ożenić się z kobietą, która będzie choć po części potrafiła porozmawiać z nim o jego pasji (co doskonale kontrastuje ze sceną, jak Laurence kłóci się z żoną o muzykę, a ta nie może zrozumieć, że "to coś więcej niż płyty") - chce mieć po prostu kobietę, która właśnie nie będzie tylko kuchtą, ale rzeczywistą partnerką.
seksizm to specyfika tamtych czasów, pooglądaj mad man, tam to jeszcze silniej eksponowane.

Pozdro:)