Ten film to jeden z powodów mojej słabej oceny dla "Matalo" z 1970 roku, bowiem oba korzystają z tego samego scenariusza. "Dio non paga il sabato" pomimo mniejszego budżetu i słabszej obsady jest o wiele bardziej przystępne. Najlepsze jest to, że rzekomy protagonista pojawia się dopiero po upływie prawie 1/3 filmu i wydaje się być postacią drugoplanową. Wyszło to jednak na dobre, ponieważ Larry Ward wypadł bardzo przeciętnie. Natomiast Rod Dana, Furio Meniconi, Massimo Righi i Maria Silva stworzyli wyrazistych bohaterów. Akcja tego westernu toczy się głównie w opuszczonym miasteczku, które jest znakomitą scenerią. Dzięki temu miejscu udało się stworzyć tajemniczy nastrój.
Krótko o fabule. Jeden z bandytów zostaje uratowany od stryczka przez swoich kumpli. Potem czwórka złoczyńców (w tym jedna kobieta) napada na dyliżans. Jeden z nich zostaje ranny, reszta wspaniałomyślnie pozostawia go na śmierć i przyjeżdża do opuszczonego miasta. Wkrótce zaczynają się dziać dziwne rzeczy, a ponadto przybywa tam tajemniczy nieznajomy.
Pojawia się w tym filmie jedno z najbardziej sadystycznych morderstw jakie widziałem w spagach. Wprawdzie nie ma strumieni krwi, ale jest to bardzo sugestywna scena. Podobała mi się piosenka początkowa, ogólnie muzyka na plus. Brawa dla reżysera, że z minimalnego budżetu udało mu się stworzyć interesujący film. Eksperymentalne "Matalo" przede wszystkim mnie zirytowało, natomiast "Dio non paga il sabato" chociaż bez rewelacji, to jest spaghetti westernem na przyzwoitym poziomie.