Nie jestem typem narzekacza, lubię polskie kino, ale tego filmu nie da się nijak wybronić.

1. Film o disco polo - temat potencjalnie bardzo nośny (bez cienia ironii), został zrobiony przez ludzi, którzy kompletnie nie potrafili uchwycić tego fenomenu, pozbawionych jakiegokolwiek głębszego zmysłu obserwacyjnego, poczucia humoru itd. Scenariusz kompletnie w rozsypce, postacie nakreślone sztucznie i bez polotu. Humor - zaśmiałem się raz i jeszcze kilka razy z zażenowaniem - spoglądajac na brata, którego naciągnąłem na wyjście do kina.
2. Każdy kto pamięta eksplozję disco polo w latach 90-tych od razu czuje, że nie ta stylistyka, nie te zachowania, kolorowa estetyka z dominacją różu przypomina raczej wystrój klubów gejowskich AD 2015 niż klimat remiz i opłotków polskiej wsi.
3. Najjaśniejszy punkt - Dawid Ogrodnik, zdolny aktor z dużym potencjałem, ale jak wkłada mu się w usta mizerne kwestie ze scenariusza to najlepsze aktorstwo nic tu nie pomoże. Ale jak plus to jedynie dla niego.
4. Polskie kina ma całkiem niezłą tradycję świetnych komedii. Nie wiem dlaczego od 20 lat większość topowych komedii opiera się na kilkadziesiąt razy serwowanym tekście: "O k...wa", "Ja pi...lę" po których...nic się właściwie zaskakującego nie dzieje. Jak w "Seksmisji" Stuhr wali "Ku...a m..ć" - raz w filmie i winda zjeżdża, bo to tajne hasło, lepszego słowa tam nie mogli wpleść. W Disco Polo serwowane taśmociągiem inwektywy zdradzają, że scenarzysta kompletnie nie miał pomysłu na zabawne dialogi i panicznie usiłuje podkręcić tempo filmu, bez powodzenia. A na koniec to już nawet nie jest komediowo - wkrada się klimat złowrogiej psuychodramy - po co, dlaczego - pewnie twórcy sami do końca nie wiedzą.

Muzyka disco polo stoi wyżej w kategorii muzyki niż film "Disco Polo" w kategorii filmu. Jest prosta, jest przeładowana tanimi i męczącymi syntezatorowymi brzmieniami, ale broni ją autentyzm - element, o który film się nawet przez sekundę nie otarł. Szkoda.